Diario de o anno da peste

Tras una larga espera, por fin volvemos a contar con otra grandiosa obra literaria del gran @Amalric

Sabiendo y conociendo la sapiencia y conocimiento superlativa de los miembros de este ilustre foro de maestros del afeitado, y sabiendo y conociendo igualmente el interés que en los mismos despiertan los escritos del afamado cronista Micer Alcuino de Astorga, generalmente relatando las aventuras de O Suyo Caballero Don Elfriedo de Amalric, cúmplenos dejar aquí constancia del contenido de un manuscrito hallado en el fondo de un baúl del Alcázar de Segovia, mientras probos empleados buscaban a ver si encontraban allí mascarillas N95. No las encontraron, pero sí este curioso manuscrito, titulado “DIARIO DE O ANNO DA PESTE”, revelador de las andanzas del Caballero mientras estuvo recluido en su fortaleza en un tiempo en el que la peste era habitual visitante. Uno de esos probos empleados, lector habitual de este foro, nos ha enviado un facsímil del documento, que iremos publicando …

Miércoles 18 do Marxo, San Salvador

E hete aquí que estando tutos os caballeros e sus damas e os escuderos e os menestrales vivendo suos días de forma normal e tranquila, chegó a peste, mais non era una peste pestilenta, sino una peste moito cabrona, pos eran unos bitxos verdes que facian toser, e ponerse caliente, e doler a cabeza, e moitos morían, e os físicos e sanadores e curandeiros deixabanse o alma intentando curar a todos, mais no podían evitarho.

E O Mio Caballero Don Elfriedo de Amalric dixo a todos que se metieran en suo castillo, e mandó tancarlo a cal y canto, e preparar as murallas, e tener prestos os arcos, as fletxas, as catapultas, as balistas e os trebuchetes, e llenó grandes pellejos de un liquido pestilente e ardiente llamado Toivo, e dio moitas ordenes para contener a os bitxos verdes.

E a primera orden fue que todos os homes que pudieran tomar armas, as tomaran, pero que antes que nada tenían que afeitarse, y afeitarse bien, que si había que palmarla, la Parca debía pillarles ben afeitados. E O Mio Caballero fue o primero en cumplirla, e depois de untarse a facie con oleo de Scotia tambén anomenada Caledonia, e mentras os trovadores facian música celestial dándole fuerte a o YUNQUE, o sia, metal sobre metal, faciendo armas para contener a os invasores bitxos verdes, Don Elfriedo cogió a sua arma de afeitar mais contundente, anomenada “a mula”, de bruta que era, e un sapone de as altas montañas que golía moito bien, e diose un afeitado de dioses, e depois diose un masaje con ungüentos que golían a frutas, e pusose a punto. E cogio a sua espada y subió as murallas.

E os bitxos verdes atacaron, mais o suo ataque falló, perque O Mio Caballero, asistido por os valientes Caballeros Don Ferrán do Yelmo Tieso, Don Xoan das Altas Torres, Don Xavier O Trovador, e O Señor de Manderley, y sus huestes y mesnadas, organizaron as defensas y repelieron a os bitxos verdes a base de fletxazos, catapultazos, balistazos, trebuchetazos, navajazos, e toivazos ardientes, e uas cuantas manitas de hostias, que entre todos fostiaron pero bien a os bitxos verdes, que doloridos, mais no vencidos, tuvieron que replegarse para o siguiente ataque …

E Os valientes caballeros celebraron esa primera victoria con un comercio y un bebercio a modo, pero no folgaron con as suas damas, perque tenían que conservar as fuerças y el calcio. Mais bien sabían que os bitxos verdes no iban a cejar en sua pretensión de cargarse el castillo e a sus moradores, e prepararonse para o próximo ataque de bitxos verdes …

Jueves 19 do Marxo, San José

E a noite foe tranquila perque os bitxos verdes estaban organizando planes pa meterse a o castelo. E os homes, huestes e mesnadas dos valientes Caballeros podieron dormir e descansar, e estaban fortes e aguerridos pa fostiar a os bitxos ao día siguiente.

E o primero que hicieron os Caballeros foe afeitarse, queso era primordial, pois con barba goarra e pintxosa no podía fostiarse a os bitxos a conciencia. E todos se afeitaron, unos con navaixas, otros con espadas, e incluso otros con hatxas, que aquí todos eran ben bragados e os tenían ben puestos. O Mio Caballero fízolo con sapones e ungüentos de allende os mares, que golían a yerbas del campo, e con un artilugio que a Sua Signora regalóle por valiente, bragado e con un par, mais, dixole ella, “probe d’el si no o usaba”…

E os bitxos atacaron por o Norte do Castelo, mais ahí estaban O Caballero Don Ferrán do Yelmo Tieso, con sus huestes, e O Caballero Don Raffaele Racogonius, que ademáis de Caballero era Conde, con as suas mesnadas, todas ben afeitadas, e ao aguerrido grito de “sos y a por a esa p… m…”, entre os dos fostiaron de o lindo a os bitxos verdes, que batieron se en retirada.

Mentras tanto, O Mio Caballero Don Elfriedo encargó a su amigo O Alquimista Gesualdo el Bilbilitano que ficiese algo per a rechazar a os bitxos, algo parecido a o Toivo ardiente, que xodiera bien a os bitxos cuando les cayera encima. E o Alquimista fizo un Flüido de color naranja, que golia a algo raro, pero quera capaz de matar a un manojo de bitxos con una gota…

E os bitxos, visto que as mesnadas e huestes dos Caballeros eran fortes e as murallas duras, ficieron un túnel por debaixo, con a malsana idea de colarse a o Castelo, mais as huestes do Señor de Manderley, questaba atento e ben afeitado, hete tú que llenaron o túnel de Flüido naranja, e murieron bitxos verdes a esgalla, e os que no murieron quedaron tocados e no aguantaban media hostia de malitos questaban…

E ansí acabó a segunda xornada de lutxa. Os Caballeros e sus homes moito cansados, de tanto que habían fostiado, navaixeado, matxacado (sobre todo O Caballero apodado Matxaquito), pateado, acutxillado e currado a os bitxos verdes, pero con o suo espíritu elevado, pos sabían que xuntos, podían resistir a os bitxos, e fostiarles, e mandarles de vuelta pa casa, que decían los augures era a China…

O que no sabían os bragados Caballeros es que Os Bitxos Verdes estaban pergeñando un novo plan, moito maligno e enganhoso …

Viernes 20 do Marxo, San Martín

A situaçao dos castelos de o Reino no era bona. Os castelos dos Caballeros Don Gofredo de Canbarsa, Don Vinicio dos Madriles e Doña Urraca do Valença do Miño habían sido tomados por os Bitxos Verdes e moitos de suos habitantes estaban moito malitos, feridos o mortos.

Mais o Castelo de Amalric ahí estaba, erguido e tieso como pica do burro, aguantando os envites dos Bitxos Verdes, defendido por O Mio Caballero Don Elfriedo e suos amigos os valientes Caballeros, todos moito ben afeitados. E as murallas do Norte tenían como valedores a Don Ferrán do Yelmo Tieso e o Conde Racogonius e sus mesnadas; as murallas do Sur ao Señor de Manderley e suo braço diestro, Caballero Matxaquito e sus huestes; as murallas do Este eran protexidas por os Caballeros Don Xoan do Marwanius (que trajose consigo a sua colecçao de saponeras) e Don Ferrimino Fuegon (anomenado así de tanto que le placía arrojar bolones de fuego a os Bitxos) e sus cohortes; e as murallas do Oeste eran sostenidas por Don Xoan das Torres da Vega (facedor incansable de caçuelas, para ser llenadas de Toivo fundido e ardente e de Flüido naranja, e dotro agente naranja solo apto per a varones bragados y con os ovos ben puestos, que mataba tambén bitxos a esgalla).

Mais os Bitxos ese día parescía que no querían pelea, pues mandaron a parlar y mentar a un txambelán y cinco coperos con copas do vinho (verde), todos con cara de Txino da Txina. E chegaron ad portas, e O Mio Caballero Don Elfriedo, quera valiente de coxones, salió a parlar y mentar con cuatro dos seus homes. E o Bitxo Txambelán dixo que os rendieramos, e que si os rendíamos a morte seria rápida e sin moitos dolores, e que si no os rendíamos, ebamos a sufrir de o lindo, con dolores e torturas (tambén da Txina).
Entonces uno dos homes de O Mio Caballero, anomenado Caballero Don Ruben da Calva Blonda, quera moito famoso en a comarca porque gustaba de zurrar, fostiar y canear taberneros, camareros y coperos, en que vio aos cinco coperos, no pudo resistir e se lançó contra ellos, el solito e sin armas (pero moito ben afeitado, incluso a calva), e a guantaço limpio partioles a cara aos cinco coperos, e mandó as copas a tomar por saco, e os coperos se llevaron varias manitas de chuletones, e O Bitxo Txambelan, viendo la somanta dostias que os cinco coperos se estaban llevando e que nadie metía preso a aquel animal, salió por piernas … E Caballero Don Ruben da Calva Blonda quedose moito a gusto depois daber fostiado aos bitxos coperos, e marcóse a ronda de pellejos de vino con Don Elfriedo e os otros Caballeros …

Mais todo habia sido una treta dos Bitxos, perque atacaron por o Sur, pensando questaría desguarneçido, pero no era así, perque O Mio Caballero o habia previsto, e foeron rechazados por os pelotaços de fuego que as cohortes de Don Ferrimino Fuegon les lançaron, e as fletxas e pedruscos untaos do Flüido naranja que as mesnadas do Caballero Marwanius les tiraban ao grito de “¡as saponeras no se tocan, cabrones!”, e os bitxos, cagaos por a pata dabajo, pusieron pies o polvorosa, e foeron rechazaos una veç más, e todo gracias a o ben afeitados questaban os Caballeros e aos güitos que tenían, forrando aostias aos bitxos.

E un dia mais, a Bitxería Verde no pudo tomar o Castelo dos Caballeros, quesa noite podieron comer, beber e hasta folgar con a suas damas (mais gastando poco calcio), no sin antes deixar preparados e listos os trastos e apetxusques d’afeitar para o día siguiente …

Sábado 21 do Marxo, San Serapio

E cada dia que pasaba nos chegaban notiças dotros Castelos, que caían uno trasotro. E os Bitxos Verdes sometían a os defensores dos castelos, e a unos os ferían e a otros mataban. E os defensores dos castelos, e os seus sanadores, curanderos, físicos e sabios en as artes de curar facían todo o que podían, perque faltabanles apetxusques de sanar … e tambén dafeitar.

En esto que un dia nos chegó ad portas un Caballero, barbado e pinta de goarro, con cien escuderos e un carro de viandas e comercio e bebercio, pidiendo asilo en o Castelo de Amalric. E os Caballeros dixeron que entrase, mais O Mio Caballero Don Elfriedo dixoles que no, que o Caballero ad portas era Don Elric de Tournedó, hermano quera de Don Fadric de Tournedó, artxienemigo de Don Elfriedo, a quien este había matado años ha *, e que habia que ser precavido perque podía ser un malandrín e facernos a gran putada, e que no había mais que verle, goarro e sin afeitar. E salieron O Mio Caballero e con la mesnada entera de Don Ferrán do Yelmo Tieso. E Don Elric, todo sonrisitas, dixo que pedia asilo e que ponia suos cien homes de guerra ao serviço do Don Elfriedo e que metiéramos o carromato de viandas ao Castelo per a darnos o gran xolgorio.

O Mio Caballero no fiábase de Don Elric, mais D. Ferrán do Yelmo Tieso dixo que iba a marcar con tixas de colores as viandas que iban en carromato, e Don Elric e suos homes torçeron seu gesto, e Don Ferrán abrió el carro, e vio questaba pleno de Bitxos Verdes, e dio a señal dalerta.

E montose una gran gresca entre os homes de Don Elric e os homes de Don Elfriedo e Don Ferrán, e os Bitxos Verdes quisieron entrar ao Castelo aprovetxando el follón, mais ahí estaban O Señor de Manderley e Don Ruben da Calva Blonda con seus homes, todos ben afeitados, e cortaronles o paso, e fostiaron do lindo a os Bitxos, mentras O Mio Caballero e Don Ferran do Yelmo Tieso e seus homes fostiaban aos homes de Don Elric, e como o plan salioles mal, pos os moito cobardes e cagones se piraron, no sin antes haberse llevado una buena manita dostias todos ellos, e Don Ruben da Calva Blonda se calzó solito a vente bitxos, e incluso meoles encima, pa rematarlos, perque tenia que vaciar os dos pellejos de agua de cebada malteada que sabía bebido esa mañana.

E foe grande gesta, e otro plan que salioles aos Bitxos a tomar por saco.

E supimos que o traidor Don Elric de Tournedó mandó misivas e cartitas aos Señores dotros Castelos que entoavía no habían caído, lloriqueando y dixendoles que en o Castelo de Amalric todos eran moito malos, que no habían querido dar asilo, yeso que chevaban moitos regalos, viandas, comercios y bebercios. Gran filldeputa era Don Elric. E Don Ruben da Calva Blonda dixo que como vieralo otra vez, iba a afeitarle sua barba a fostiazo limpio, por goarro e traidor.

E depois de a fazaña deo día, todos fuimosnos a afeitar, con moitas ganas, queso de fostiar sin afeitar no es cosa buena …

Domingo 22 do Marxo, San Bienvenido

As noticias seguían siendo malas. Os Bitxos Verdes seguían tomando castelos, algunos dellos con ayuda deo malandrín traidor golfante filldeputa Don Elric de Tournedò, e otros perque os bitxos verdes eran mutxos, anque cobardes. E como os Bitxos habían recibido pila dostias, leñazos, chuletones, fletxazos, toivazos e demás manitas por os bravos defensores de o Castelo de Amalric, replegaronse per a lamerse as feridas.

E como hoy no hubo batalha, contaremos cómo se defendían os bravos Caballeros do Castelo, todo honor e toda gloria, e moitos pocos cortes e feridas recibidas dos bitxos, e todo gracias a os sanadores, curanderos, físicos e maestros en arte da cura, que había pocos en castelo, que os pobres no daban a basto.

O Mío Caballero, ajudado por su Ecónomo, o Caballero Don Angelo do Mojino Skozzío, había previsto o aprovisionamento de comercio, bebercio e armas de tomar. O comercio estaba asegurado por os huertos do interior do Castelo, queran varios e daban moitas patatas, tomates e verduras. O ganado en o Castelo era variopinto, e os homes e mulheres do Castelo facían folgar a os animales, pos ansí tenían corderos, terneros, carneros, conehos, pollos e demás manduca. O bebercio también estaba asegurado, pos o Castelo tenía dos poços con moita agua e cuando llovía també se recogía. O vino venía das parras de O Mio Caballero, que tenía mutxas porque sempre descía que “o bon tino requiere bon vino, e quien no bebe, es un cretino”. E os Caballeros caledonios de Escotia McMoran, MacMody e McAco montaron en sotano da torre do homenaixe unas alquitaras e fascian un acqua de vita o güisqui, como ellos anomenaban, quera manxar do dioses. E que cuando se bebía, daba moitas ganas de fostiar, e era moito bono beber•ha cuando chegaban os Bitxos.

E as armas eran feitas por os Caballeros Maestros Artesanos. Espadas, hatxas, lanças, fletxas e venablos per as ballestas, feitas por O Maestro Don Ledo o Toresano, os hermanos Sefus y Gustavo, que tambén facían apetxusques de afeite, e sobre todo as armas que cepillaban bitxos verdes a esgalla, que os facían os Maestros Micer Xabier O Droida, Micer Karlos O Rufo e Micer Mikel O Leon da Ría: catapultas, trebuchetes, balistas, fundíbulos e almajaneques, pera matxacar a os bitxos verdes cuando osaban acercarse as murallas do Castelo.

Mais teníamos otras armas. O Caballero Don Xoan da Torre da Vega fizo montones de caçuelas, todas listas para ser llenas de flüido e de licor de varón naranja, que aos bitxos mataban a espuertas, e tambén de sapones venenosos que O Mio Caballero e yo habíamos traído de o nostros viaxes e que golian tan mal que afeitarse con ellos era tarea de homes bragados. E esos sapones chamábanse unos toivos, que fundidos e ardentes caían sobre os bitxos que palmaban en acto, e tambén os gothiqos, que traximos do nostro viaxe con Don Suso de Colunga*, que golian mal no, peor, e quesos no solo mataban bitxos verdes, sino a veces ao matxo bragado que con él safeitaba … Mais no a mí, o a O Mio Caballero, queramos homes con dos coixones.

Asín presto, O Mio Caballero estaba a punto, con os demás Caballeros, Condes, Señores, Senescales, escuderos, homes darmas, mamporreros e demás patulea, a seguir defendiendo o Castelo dos Bitxos Verdes, malparidos, cagones, pollasfloxas, brétols, fillsdputa e demás palabrotos que sos ocurran … E O Castelo des Homes con Gloria e sin Cortes empezóse a convertir en paladín dos demás castelos, e todos chenáronse de ganas de resistir e de lluitar sin tregua contra aquellos bitxos asquerosos, per a mandar•hos de nuevo a Txina, de donde no tenían caber salido nunca …

Lunes 23 do Marxo, Santo Toribio de Mogrovejo

Habian nos chegado noticias de que os Bitxos Verdes estaban moito cabreados de la manga dostias que en o nostro Castelo recibían, e que no podían entrar per a pasarnos por a pedra, e questaban tomando medidas.

E dixeron nos que se habia puesto ao mando dellos o seu melhor Mariscal, a quien anomenaban Gordo Cabrón, perque era gordo e ademáis era cabrón. E tutos os bitxos temian a seu Mariscal Gordo Cabrón, perque a bitxo que no cumplia, pasaba•ho por a pedra e a bitxo que cumplia poco, cortabale uno dos seus cuernos e mandaba•ho a cuidar cerdos.

Mais nos, quéramos valientes e bragados e con un par, no temíamos a o Gordo Cabrón, perque nos teníamos a O Mio Caballero, que daba as órdenes, os tenía más gordos -os ovos- que Gordo Cabrón, e además sempre iba ben afeitado.

E hete aquí que o nostro Castelo foe rodeado per millares de bitxos verdes, goarros e sin afeitar, tutos prestos a fostiarnos e a entrar en o Castelo, como habían fecho en otros castelos, do habían matado o malferido a suos defensores. E o Mariscal Gordo Cabrón acercose e dirixiose a O Mio Caballero e a sus valientes Caballeros, e dixo que daba nos un dia per a abrir as portas do Castelo e rendir•ho, e que si era así cortaría nosas cabeças e nos daría morte rápida, pero que si no era así, derribaría as murallas, mataria a os caballeros, escuderos, senescales, homes darmas e demás patulea, cortaría suos ovos e meterialos en a boca, e se folgarian a nosas mulheres, e depois as cortarían suas cabeças, e as mandarían por correu certificadu a os castelos que entoavia lluitaban, e que nos cagariamos por a pata dabajo.

E Caballero Don Ruben da Calva Blonda dixole a O Mio Caballero “deixame que baje e calce a ese capullo Gordo Cabrón una manita dostias”, mais O Mio Caballero frenole, perque Gordo Cabrón había venido bajo bandera blanca e O Mio Caballero era Caballero noble e respetaba as leyes da guerra, anque fuera guerra sin cuartel e os enemigos foeran unos fillsdeputa.

E a resposta de O Mio Caballero foe sacar suos apetxusques dafeitar, e sin mentar palabra, empeçó a afeitarse, como si no pasara nada, e o mismo facieron os demás caballeros, riendo todos, e además Don Ruben afeitose a calva e deixola pulida a espexo, e os Bitxos pensaban que gordos coixones teníamos, perque no conosciamos o miedo, e en lugar de correr despavoríos como corderitos ante Gordo Cabrón, nos afeitábamos delante del, sin miedo e con un par. E os Bitxos empeçaron a acoixonarse de ver que no teníamos miedo e que íbamos a fostiarles deo lindo otra veç.

E entonces o Mariscal Gordo Cabrón començó a desplegar suas forças ao rededor do Castelo, per a empeçar o malhor ataque que hubiéramos visto nunca. E os Bitxos pusieron cara de txino, perque ansí pensaban que iban a darnos más miedo, e os Caballeros e yo nos reíamos …

Mais O Mio Caballero e sus braços diestro e sinestro, queran O Señor de Manderley e o Conde Racogonius, no quedaron se quietos, e desplegaron suas forças en as murallas, mais con una gran ventaxa sobre os Bitxos: quellos e suos homes defensores estaban ben afeitados e os Bitxos no …

E a Madre de todas as Batalhas eba a començar …

Disculpen los foreros lectores de este incunable la extensión de hoy, pero Micer Alcuino de Astorga nos relata, con su prosa característica, la legendaria Batalla de San Agapito, y como la cultura, la historia y el conocimiento son grandes virtudes, además características de todos nuestros foreros, no podemos evitar reproducirlo completo, arenga incluida. Muchas gracias a todos por vuestra paciencia.

Martes 24 do Marxo, San Agapito

Ao amanescer, antes da grande batalha, O Mio Caballero Don Elfriedo reunió a tutas suas gentes, e suos homes darmas, e suos Caballeros, Escuderos e Senescales, e tambén as mulheres e ninhos, e lançoles una arenga que entoavia me fasce temblar cuando a recordo.

E eso dixo O Mio Caballero: “Hoy es o dia de San Agapito; hoy es o dia de honor e de gloria, bravos homes, hoy es o dia de vençer o morir. Si o nostro destino es morir, semos suficientes pera a mengua de nostro país; e si nostro destino es vivir, cuantos menos seamos, mais grande será pera caduno a parte de honor que nos toque en a Historia e en as crónicas dos xuglares. Pode retirar•se quien no vaya bien bragado a esta lutxa; se e dará suo pase de salida e se pondrá en sua bolsa doblones pera o viaxe; no querríamos Nos, os valientes Caballeros, morir xunto a un home que temiera morir a nostro lado. Hoy es o dia de San Agapito. Todo home que derrame hoy sua sangre conmigo será mi hermano; por muy vil que sea, e día de hoy fará noble sua condiçión. E os Caballeros que hoy no están aquí, e va por ti, miserable Don Elric de Tournedò, se considerarán malditos por no estar, e tendrán sua nobleça en baxo precio cuando escuchen hablar a alguno dos que hoy lutxarán con Nos.

Os Bitxos no verán•nos flaquear o falhar. Nos, homes bragados, iremos hasta o fin. Lutxaremos aquí, lutxaremos allá, lutxaremos aos mares e aos ríos, lutxaremos con força e moitas ganas, defensaremos o nostro Castelo, cual sea o coste. Lutxaremos as platjas, lutxaremos aos praos, lutxaremos aos campos e as murallas, lutxaremos eas colinas; NUNCA NOS RINDIREMOS, perque rindirse es de cobardes, cagones e polhasfloxas, e perque nos, homes bragados, nos afeitamos ben e sempre estamos listos pera lutxar, fostiar, comer, beber e folgar, e que no nos cabree a Bitxeria Verde perque no conosce•nos, e como se ponga farruca va a chevarse a grande manita de …” (hooooooostias, gritaron os bravos valientes)”. E tutos os homes, mulheres e ninhos gritaron e aplausaron, e todos colleron suas armas, e hasta os ninhos mercaron suos tiratxinas … E enalteçidos e bravados, tutos homes do Castelo esperaron o ataque.

En saliendo o sol, os Bitxos atacaron por os cuatro puntos cardenales. Atacaban berreando, agitando suos cuerníbulos e açagayas, e moqueando babas e mocos verdes asquerosos. E portaban arietes, per a tirar abaixo as portas do Castelo. E, gracias a Deus ex machina, no tenían catapultas o fundíbulos perque eran moi brutos e no sabían facer•hos.

Mais a nostra primera linia de defença pusose en marxa, e os trebuchetes e catapultas lançaron una chuvia de pedras, bolas de fuego, bolas de toivo ardente e bolas de merda blanda, e os Bitxos cayeron a millares, e morían boqueando perque anque eran mutxos, eran cobardes que solo vençían xustamente perque eran mutxos. Pero ahí estábamos nosotros pocos, nosotros feliçes pocos, nosotros banda de hermanos, perque tutos os que lutxamos ese dia eramos hermanos … pero con unos coixones mais grandes que os deo caballo de Esparteiro …

Anque moitos bitxos palmaron tras la chuvia que es cayó encima, eran tantos que siguieron palante, hacia as murallas, e entonçes entró en liça a nostra segona linia de defença. As noites anteriores os bravos homes de O Señor de Manderley ficieron un foso en torno ao Castelo, e chenaron ese foso todo de Flüido naranja, e cuando os bitxos chegaron ao foso, cayeron en él, e moitos murieron afogados en flüido, e se axfixiaron, e foe una morte horrible per aos bitxos … E que hasta alguno dos bravos Caballeros pensó quera o más horrible final de todos, pero que os bitxos o merescían …

Mais eran tantos que siguieron palante, e o Conde Racogonius deo orden aos arqueros e balestreros que preparan armas, mais con fogo en as puntas das fletxas, e volaron tantas fletxas encendidas que os bitxos no podieron decir eso tan bonito de “melhor lluitar a sombra”, e era tremendo ver e gran número de bitxos reventaos a fletxazos, e ardiendo, e corriendo como polhos sin cabeça …

E Mariscal Gordo Cabrón diose cuenta que o nostro Castelo no era un Castelo como os otros, e que nos, os defensores, os teníamos ben puestos, e todo perque íbamos ben afeitados. Mais como o Gordo Cabrón era un cabrón, e además no safeitaba, pos siguió mandando bitxos contra as murallas, y os bitxos caían a millares, mais como eran tantos, llegaron a o pie das murallas, con escalas lungas, per a trepar hasta as almenas. E ahí estaban os nostros Xefes, queran Xefes con dos coixones, e Don Ferrán do Yelmo Tieso por un lao, Don Matxaquito por otro, Don Ruben da Calva Blonda por otro e O Mio Caballero por otro, ahí dieronles a os Bitxos estopa deo lindo. E Don Xoan das Torres da Vega e suos homes lançabales caçuela tras caçuela plena de toivo ardente, flüido naranja e esotro liquido naranja que chamaban “varon dildo”, que aos bitxos es deixaba tiesos. E ni un solo bitxo pudo pasar deo segundo peldanho de as suas escalas, e todos caían, e os bitxos no podían pasar e enfermar•nos …

E aparesció de repente ao nostro lado un Cabaleiro escoto, osia, das terras de Scotia, anomenado Micer Desmond Raw Fine, que puso en as caçuelas de Don Xoan espuma dafeitar a esgalla, e tiraronlas sobre os bitxos, e vimos con gran deleite que a espuma dafeitar també mataba bitxos, e pusimonos moito contentos, perque otra cosa no sería, pero afeitarse, no había un home do Castelo que no se afeitara, e a espuma sobrante iria tuta as caçuelas de Don Xoan, prestas a ser arroixadas sobre os bitxos. E grandes gracias dieron os Caballeros a Micer Desmond Raw Fine, que, de paso, invitó a tutos a unos tragos de acqua de vita que se habia traido de Scotia, e tambén trajo de Scotia unos cuantos “pipeiros” que tañían “pipas”, e que O Mio Caballero e yo ya conosciamos de cuando estuvimos en Edinbro*, e sabíamos quesas “pipas” daban moitisimas ganas de fostiar, lluitar, pegar, currar e matxacar ao enemigo, e diximos que pera siguiente ataque dos bitxos, os “pipeiros” tañerian suas pipas … E Don Ruben da Calva Blonda pusose moito contento perque en oyendo aos pipeiros se vino arriba de ganas de fostiar -bitxos, no taberneros- perque aos bitxos es esperaba una soberana manita dostias e zorriagazos e con música do fondo …

E os Bitxos no podieron llegar ad portas con suos arietes, perque les caia ençima la deo pulpo, litros e litros de toivo ardente, gothiqo ardente, merda blanda, varon dildo, flüido, espuma e asta algún escupitajo …

Era tanta a masacre de bitxos, que o Gordo Cabrón tuvo que batirse en retirada, e os Bitxos Verdes foeronse ao seos cuarteles … e deseguro que o Gordo Cabrón iba a poner•es a caldo …

O Mio Caballero e os demas Caballeros, Condes, Señores, Senescales, escuderos, homes darmas, mamporreros e demás patulea guerrera, celebraron aquesta victoria, pero no con grande cogorxa o folgança, como podiase creer, perque eran homes morigerados e sabían que os bitxos volverían, pois O Gordo Cabrón había dicho vox en grito, mirando a O Mio Caballero con oixos plenos de rabia y desde su posto de mando: “¡Volveré!”…

  • Véase Tomo II, Capítulos XIII y XIV, de las “Crónicas del Bachiller Micer Alcuino de Astorga”.

Miércoles 25 do Marxo, San Quirino

Moito cansados eramos todos tras la gran batalha, e sabiendo que os bitxos volverían, pusimonos a poner a punto as nostras armas.

E tuta xente en o Castelo curraba, e curraba do lindo. Unas mulheres fascian comercio e otros homes bebercio, unas mulheres cuidaban os hortos e otros homes o ganado, e otras mulheres -as mais brutas, fortes e peludas- eran guerreras, e habia una, anomenada Cipriana, que habia echao el oxo ao Caballero Don Ferran do Yelmo Tieso, e le descia peropos, e le descía con vox gangosa e libidinosa “atixame, atixame, con as tixas de colores”, e estaba claro que quería trincarselo, mais Don Ferran era do gusto selecto e aquelha mulher no gustabale, perque ella era como os homes, e se afeitaba, tambén como os homes, e a Don Ferran gustabanle belhas e virxinales, a poder ser …

O Mio Caballero dixome que yo, además de lutxar, tenia quescribir a crónica dos tempos que nos tocaba vivir, e eso fascía. E habia una belha mulher, blonda e que falaba en voç baixa, anomenada Gausfreda, que gustaba leer mias crónicas, e yo gustaba della, e en o ratos de descanso entre batalhas, mais duna folgança os corrimos …

En eso os vixilantes avisaron que un grupo d’homes a caballo venían ao Castelo. Eran Caballeros de dos castelos próximos, que fugían dos bitxos verdes, e pidieron refuxio, perque os bitxos buscaban•les per a matar•hos. E Don Ruben da Calva Blonda conoscía a dos dellos, pos libaban con él en tabernas e pegaban taberneros, e sabia queran bona xente, fijosdalgo, bonos guerreros e no traidores fillsdeputa como Don Elric de Tournedò, e abrimos as portas.

E contaron•nos que suos castelos habían sido arrasados por os Bitxos Verdes, e que anque ellos tenían catapultas e balistas, os bitxos eran tantos que chegaron as murallas, as escalaron, tiraron as portas con suos arietes e entraron en os castelos, e mataron e malfirieron a tutos os defensores, e quellos lograron salvar suas vidas, no sin antes sofrir moitas feridas, e contaron•nos que os Bitxos mataban de dos formas, clavando suas açagayas, o clavando suos cuerníbulos, e a quien clavaban os cuerníbulos, enfermaban e quedaban débiles e floxos, e tosían, e no golían, e respiraban mal, e entonçes os Bitxos aprofitaban e se os cargaban. E que os bitxos no perdonaban sobre tuto a duas clase de xentes: os ancianos, perque no podían defender•se dellos, e os curadores, sanadores, físicos e maestros en o arte de sanar, perque no querían questos curaran a nadie e asi todos muriesen, e esto ultimo indignó a nos sobremanera. Dixeron•nos tambén que se podía matar aos bitxos, con espada, hatxa, fuego o pedra, pero queran tantos que superaban aos defensores. Don Elfriedo dixo•les que o gran secreto pera matar aos bitxos era estar ben afeitado, perque aos bitxos no gustaban de a xente ben afeitada, perque os sapones e loçiones e ungüentos dafeitado mataban•les, e preferían ir a por os mais goarros e barbudos, e dixo•les tambén que Nos, ademais das catapultas, trebuchetes, balistas, fletxas, pedras, bolas ardentes e bolas de merda blanda que lançabamos aos Bitxos, teníamos armas de defença potentes, o como chamabalas O Señor de Manderley, “de destrucçao masiva”, como o Flüido, o Varon Dildo, a espuma dafeitar usada e con pelo, o sapone Gothiqo fundido, e o sapone Toivo ardente, quera arma mais que temida por os bitxos.

Os Caballeros dos castelos derrotados pidieron•nos asilo e pusieron suas armas, braços e vidas a disposiçao do Mio Caballero e do Castelo de Amalric, que acoxioles gustoso de aumentar as forças defensoras, e tambén pa que vieran cómo se as gastaban os defensores do nostro Castelo con os Bitxos Verdes, e cómo no teníamos miedo de O Gordo Cabron e sus forças invasoras. E nostros físicos e sanadores curaron suas feridas, pera que pudieran fostiar aos bitxos plenas suas facultades guerreras.

Hete aquí que mentras contábamos todo eso a os Caballeros acoxidos, vino Don Gesualdo o Alquimista, pera dexir•nos que habia preparado a arma nova, anomenada “pedo pestoso”, e consistía en una masa feta e amasada con o katxo de Toivo, o poco de Emulsion Mersol, o poco de ungüento de preafeitado Proraso Verde (que era presto para matar bitxos de ese color) e cien gramos de Kiehl Lite Flite; poniase una metxa, prendiase fogo e riete tu das mascletás e dos petardos, que fascia explosión, mataba todo lo cubiera en cien leguas arredonda e golía de peste pestosa, por eso chamabase “pedo pestoso”.

O Mio Caballero e suos Caballeros, escuderos, homes darmas e mamporreros pusieronse moito contentos.

Potser ya teníamos o arma definitiva contra os Bitxos Verdes.

Ahora sí podíamos esperar a O Gordo Cabron sin miedo e con moita esperança …

Jueves, 26 do Marxo, San Braulio

Esa noite O Señor de Manderley, incansable, pero ben afeitado, mandó a suos homes cavar a segona linia de foso paralela a prima linia, e llenose de Flüido a prima linia e de Varon Dildo a segona linia, e todos pensaron “probes bitxos os que caigan aquí”. E os homes de O Mio Caballero e o Conde Racogonius, tambén todos ellos ben afeitados, calibraron as catapultas e trebuchetes pera que os proyectiles foeran a caer xusto sobre ambas linias de foso, tuto para matxacar aos bitxos, que de seguro iban a ser moitos y en manada.

E para evitar que sacercaran deprisa as murallas, pusieronse por orden dos Caballeros Don Ferran do Yelmo Tieso e Don Ruben da Calva Blonda picas ben afiladas como terça linia paralela aos fosos, para reventar aos bitxos, queran redondos e gordos, e con cuerníbulos gangosos e moqueantes. Ansí asegurabamosnos que os bitxos que lograran pasar os dos fosos foeran frenados mentras desde as muralhas os forrábamos a fletxazos e dardazos e venablazos e escupitajos … Perque si chegaban a pie das muralhas, ya sabían lo que esperaba•es: caçuela tras caçuela de o que ya sabeis. Pero o que no se esperaban eran os pedos pestosos, do cuales o nostro Alquimista bilbilitano había fecho más de mil, con a ajuda inestimable de moitas mulheres. E os ninhos, as mulheres e os homes habían meado en cubos, e suos orines foeron as caçuelas, prestos a ser vertidos sobre os bitxos cuando chegaran a pie de muralha, si es que podían …

Mais ese dia os Bitxos Verdes no atacaron. E no sabíamos per qué. Algo estaban tramando, de fixo. E O Mio Caballero reuniose con O Señor de Manderley e o Conde Racogonius, e dexidieron mandar un espía que sacercara a os cuarteles dos bitxos, pera ver qué tramaba e qué nos tenía preparado O Gordo Cabron. Varios Caballeros ofrexieron•se voluntarios, e tambén Cipriana a guerrera, ben afeitada ella, pos esta seguía faciéndole oxitos a Don Ferrán e quería queste viera o valiente quera. E a Cipriana dixo que un home no pasaría desapercibido, pero una mulher sí, anque foera una mala bestia parda, como ella. E quiba ella, y no se hablaba mais. E dio un puñetaço a mesa, e partiola. E todos os Caballeros dixeron que vale, quiba ella, e que probe deo bitxo que cruçase•se en suo camino.

E a espia Cipriana partio a espiar, perque importante era saber qué esperaba a nos …

Viernes 27 do Marxo, San Ruperto

MICER ALCUINO INCLUYE A CONTINUACIÓN EL RELATO DE CIPRIANA LA ESPÍA TAL COMO SE LO CONTÓ ÉSTA, Y EN SUS PROPIAS PALABRAS. NÓTESE QUE LA VALIENTE CIPRIANA CARECÍA DE LA EDUCACIÓN, DONOSURA Y PROSA GALANA Y CORTÉS DEL BACHILLER MICER ALCUINO DE ASTORGA.

“E qaquestos Caballeros deixaron•me ajudar, facendo despía, osti conho, que yo, depois de afeitarme, puseme ropas de campesina, pera no chamar la atençao dos Bitxos, mais chevaba baixo o jubón e entre as bragas un cutxillo, una daga, un punhal e un par de pedos pestosos, eso sí, osti conho, apagados o sia, sin ençender. E mi amado Don Ferran do Yelmo Tieso mirome con suos oxos amorosos, osti conho, e yo dixele, con vox firme: ‘Volveré’, e no sé qué fizo mio home perque chevaba o yelmo puesto e no pude verle a cara, e salio corriendo, e creo yo sestaba meando …

E siendo de noite dirixime a o campamento dos Bitxos Verdes, osti conho, con moito sigilo, anque me sonaban as tripas perque ese dia habia comido garbanços entre pan, como gustabale comer•hos a Don Ferran, e yo facia o mesmo que Don Ferran e a mi tambén gustábanme moito as tixas do colores, como a él. E, osti conho, contenia•me as mias ganas de tirar o pedo, pera no facer ruido.

E chegome a o campamento dos bitxos. Osti tú. Era enorme. Ahí habia bitxos pera tomar no uno, sino cuarenta castelos, e digo cuarenta perque en pasando de cuarenta no sé contar mais. E vi que os Bitxos estaban faciendo globos gigantes, mais no plenos daire sino de Bitxos, osti tú, e estaba claro que a sua idea era deixarlos rodar hasta as muralhas, pera que al chegar as murallas todos os bitxos cayeran de golpe dentro do Castelo. Osti. E ahí estaba O Gordo Cabron, dando ordenes, e habían fecho mais de cuarenta globos desos, osti tú, e digo cuarenta perque en pasando de cuarenta no sé contar mais.

E vi que con O Gordo Cabron estaba, osti tú, Don Elric de Tournedò, o traidor filldemalamadre. E Don Elric habia dibuixado o Castelo do Amalric en o suelo, con suo foso -pois no sabía que O Señor de Manderley habia fecho otro més-, e desciale a O Gordo Cabron coales creía queran os flancos mais débiles do Castelo. Osti tú, el moito polhafloxa, cobarde e vendepatrias … Qué par dostias le habría metido si podiese …

Mais vi tambén algo que, osti conho, deixome oxiplatica, e chegome a asustar, a mí, a Cipriana, osti, asustar, conho, a mi … Eran tres bitxos, pero no verdes, queran negros, e os bitxos anomenabanlos ‘morciagalos’ o algo ansí. E eran gegantes. E tenían alas e volaban. E no eran dragones, que os dragones tiran fuego por a boca, no. Estos tiraban merda por o culo asqueroso, pero esa merda, en cayendo ao suelo, se convertia en cuarenta bitxos verdes, e digo cuarenta perque en pasando de cuarenta no sé contar mais, e yo pensé: ‘Osti, comestos bitxos negros pasen volando por sobre o Castelo e caguen, van a meter aos bitxos en O Castelo, e habremosla cagao, osti tú’. E sí, asustome, osti. E pensé en mi probe Don Ferran todo rodeao de bitxos lutxando … E a mi, mano a mano, cual donçella amourosa lutxando espalda con espalda, o melhor aún, barriga con barriga …

Ansí quera preciso retornar ao Castelo a toda ostia pera avisar a Caballero Don Elfriedo e suos bravos Caballeros, calgo habia que facer e rapido. E volví ao Castelo cagando letxes … tú, e cuando pasé as portas rapidito que foi a ver a Don Elfriedo e suos Caballeros, e contoles o que vi, e sobre todo o que vi das bolas globulosas e os morciagalos, e de como cagaban merda que convertiase en bitxos verdes tocando soelo … E yo pensaba que depois de mi fazanha, Don Ferran de seguro que prendíase de mi e me declararía suo amor, angelito mio …” (a partir de ese momento de su relato, la brava Cipriana le contó a Micer Alcuino con todo lujo de detalles lo que haría con Don Ferrán si éste caía en sus brazos amorosos, mas, como este es un Foro serio y es un foro de afeitado, dejaremos para otro momento tan prolijas y atrevidas descripciones).

*TRAS TAN DELICADA PROSA, SIGUE EL RELATO EL BACHILLER MICER ALCUINO DE ASTORGA, PERO HOY NO … MAÑANA.

Sábado 28 do Marxo, San Cástor

As noticias que tráxonos Cipriana procuparon en grado sumo a O Mio Caballero, e aos demais Caballeros, escuderos, senescales, homes darmas e mamporreros do Castelo. Perque Nos estábamos preparados pera a guerra en tierra, mais non pera a guerra aérea. E Nos no teníamos ni dragones ni morciagalos, e anque os Bitxos solo tenían tres morciagalos, tres son moltitud, e con uas cuantas pasadas sobre o Castelo cagando sin parar os morciagalos llenarian•ho tuto de bitxos verdes e nada podrían facer os bravos lutxadores e defensores do Castelo atacados por vangoardia e retagoardia, o sia, rodeados, e sin poder afeitarse.

E reunieron•se todos os Caballeros pera ver qué podía facerse … O Señor de Manderley propuso poner balistas en as torres, e cuando vinieran volando os morciagalos, disparar•hos en fuego cruçado o en enfilada, que algun dardo daría en ellos. Mais era moito arriesgado, perque os morciagalos volaban e podían esquivar os dardos, e bastaba que uno pasara por sobre as muralhas e cagara pera tener un millar do bitxos dentro do Castelo.

E hete aquí que mentras tutos rompian•se a cabeixa pensando cómo vençer aos morciagalos e evitar que cagaran dentro do Castelo, Don Ruben da Calva Blonda mató una moscarda questaba molestando•ho dun manotaço sobre a mesa, e a moscarda quedó fecha merda e tuta plasta.

E O Mio Caballero, viendo a Don Ruben, pusose de pie de golpe e dixo “¡Eso, eso es o que vamos a facer!”. E todos os Caballeros miraron•ho e se preguntaron qué era o que iban a facer. E O Mio Caballero dixo: “Faceremos o que dixe O Señor de Manderley, pero con un aditamento que ocurrioseme viendo a Don Ruben. Pero ha de facerse a tuta prisa, perque os bitxos poden atacar ao amanescer”.

E homes e mulheres do Castelo pusieron•se manos a obra pera facer o aditamento que ocurriosele a Don Elfriedo, e yo estaba moito orgulloso de O Mio Caballero e de sus ideas, e todo eso era perque se afeitaba moito ben. E esa noite ficimos cuatro aditamentos, uno para cada morciagalo e otro más por si uno falhaba … E o Caballero Don Ferrimino Fuegon, que sacababa dafeitar e por tanto estaba presto pera bonas ideas, dixo de poner una cosita mais, por si se colaba algun morciagalo, e así ho preparamos …

E Don Elfriedo e O Señor de Manderley pusieron as balistas en os torreones da prima linia de muralhas, e Don Ferrimino preparó sua sorpresita, e de seguro que O Gordo Cabron no sabia o que esperaba•le, de confiao questaría con sus morciagalos cagadores.

E depois dafeitarnos todos, queso era, en duas palabras, in-soslayable, esperamos o ataque dos Bitxos Verdes, tanto por tierra como por aire, perque mar no había. E a brava Cipriana buscó con ahinco a Don Ferrán do Yelmo Tieso, para batirse a suo lado barriga con barriga, mais no ho encontró, perque Don Ferrán sabía que Cipriana ho buscaba, e subió a o mais alto da Torre de Homenaxe, per a dirigir a defensa do Castelo, xunto a O Mio Caballero Don Elfriedo, e Don Ferrán pintó con tixa de color roxo una tablilla, otra con tixa blanca e otra con tixa azul, e solo Os Caballeros e os homes darmas sabían perqué …

Domingo 29 do Marxo, San Eustasio

E salio o sol. O çielo estaba azul. Os paxaritos cantaban. Mais en lontanança viose un grande exercito de Bitxos Verdes, no grande, enorme. E con ellos rodaban cien bolas gegantes, verdes e globulosas, toas plenas de bitxos verdes, empuxadas por mas bitxos verdes, e por sobre ellos volaban os tres morciagalos, negros, goarros e asquerosos. E O Gordo Cabron eba sobre o carro de mando, empuxado por mais bitxos verdes, e como si foera Xulio Cesar o Alexandros Magnus, o moito petulante e txulo …

E O Gordo Cabron dio orden dataque e mando a os morciagalos a cagar sobre o Castelo e a petar•ho de bitxos verdes reçien cagaos, pera que cuando os homes das muralhas se volvieran contra os bitxos cagaos por os morciagalos, entonçes atacar as muralhas con as bolas globulosas e toda a bitxería verde. Parescia un bon plan. Mais no contó con a intelixença de O Mio Caballero e suos braços destro e sinestro, queran O Señor de Manderley e o Conde Racogonius, e o director da operaçaos, quera Don Ferran do Yelmo Tieso, a quien a brava Cipriana miraba con oixos moito libidinosos …

Entonçes O Gordo Cabron cometió suo primero grandisimo error majúsculo perque ni era estratega ni se había afeitado (pois era un goarro que nunca safeitaba), e mando ao primo de sus morciagalos, que sacercó ao Castelo volando lentamente. E cuando estuvo a tiro, Don Ferran do Yelmo Tieso sacó a tablilla roxa, e desde os torreones das muralhas cuatro balistas despararon suos dardos, pero en cada dardo eba atado o extremo duna red, e cuatro dardos fascían una red cuadrada, e os dardos fascian•ha volar, e a red envolvió a o morciagalo, e con suas alas impedidas por a red, o morciagalo cayó ao pie das muralhas, sin haber tenido tiempo de sobre pasar•has pera cagar dentro do Castelo, e cuando o morciagalo estuvo ao suelo, un pedo pestoso arroixado por Don Ruben da Calva Blonda acabó con o asqueroso animal. Sactamente egual que con a moscarda … E ya solo quedaban ao Gordo Cabron dos morciagalos …

E como O Gordo Cabron era cabron, pero no era lerdo, diose cuenta de su grande e majusculo error mandando solo un morciagalo, e entonçes mando aos otros dos morciagalos ao mesmo tiempo ao ataque, pensando que si uno caia por a red, ao otro dariale tiempo de cagar varias veces sobre o Castelo. E ahí que os mandó.

Mais as cuatro balistas estaban prestas pera lançar otra red, e asi o ficieron, e otro morciagalo cayó aos pies das muralhas e siguió o mesmo destino que o primo cabían mandao.

Mais quedaba o tercero, e no habia tempo pera cargar as cuatro balistas con otra red. O morciagalo sobre pasó as muralhas, e cuando iba a cagar e ya estaba faciendo forças para lançar sua carga, Don Ferran sacó a tablilla blanca, e, gran idea de Don Ferrimino Fuegon, desde dos balistas questaban ao suelo do Castelo en fogo cruçado e enfilado surtieron dos dardos, cadascún con a punta embadurnada de una mistura de Flüido e de Varon Dildo, absolutamente letal, e uno por la destra e otro por la sinestra, os dardos clavaronse en o morciagalo, que cayo morto ao Castelo, sen haber tenido tempo pera cagar bitxo alguno, e una vez en soelo, os ninhos prendieron fogo a o morciagalo e cantaron dando voltas ao rededor de a pira, e cantaban “falha, falha, O Gordo Cabron falha” *, e ya no quedaban•le morciagalos a O Gordo Cabron.

Moito cabreado, O Gordo Cabron lançó suo ataque, mandando as bolas globulosas plenas de bitxos, que como eran bolas, chegaron a primero dos fosos, questaba pleno de Flüido e ademáis deo Vigoroso, e nostras catapultas e trebuchetes forraron esa primera linia de foso con pedras, toivazos, bolas de merda blanda e gotiqazos uno tras otro. Moitas bolas globulosas petaron e os bitxos de dentro saogaron en Flüido vigoroso, e suos gritos dorror oianse en moitas milhas arredonda. E as bolas que pasaron e primer foso chegaron ao segondo foso, pleno de Varon Dildo, e a segunda linia de catapultas, trebuchetes e fundíbulos dispararon suos proyectiles e moitas bolas estallaron e os bitxos de dentro saogaron en Varon Dildo, e no sabiase quera peor, ahogarse en Flüido vigoroso o en Varon Dildo.

Mais hubo bolas que pasaron e segondo foso, pero ao llegar a barrera de picas, as picas pintxaron as bolas, e os Bitxos verdes cayeron ao suelo, e a tercera linia de balistas e fundíbulos lançoles monton de toivo e gothiqo ardente, e sua morte foe horrible.

En falhando as bolas globulosas, O Gordo Cabron montó en cólera, e mandó a tutos os bitxos verdes baixo suo mando ao ataque, mais estaban as linias de defença. O primo foso con Flüido vigoroso fizo caer a monton de bitxos, que morieron en acto, pero ao ser tantos, e haber moitos bitxos mortos de os quiban en as bolas, as siguientes oleadas pasaron por sobre suos mortos e chegaron ao secondo foso, pleno de Varon Dildo, e pasó o mesmo. Cayeron tantos que o foso se llenó, e os demás pasaron por sobre os bitxos mortos. E chegaron a linia de picas, e como eran bitxos redondos con cuernibulos, moitos foeron pintxados e reventaron, pero cuando eban a seguir adelante, Don Ferran sacó a tablilla azul, e desde todos os puntos da primera linia de muralha os homes do Castelo lançaron pedos pestosos a tutiplén, questallaban e mataban bitxos a esgalla, e a os que no morían cayeronles ençima caçuelas con Flüido, Varon Dildo, espuma dafeitar usada e litros e mas litros de toivo e gothiqo fondidos e hirvientes, ademáis de pedras, fletxas e txinazos que os ninhos desparaban con suos tiratxinas. E a matança de bitxos foe tan animal, que hasta O Gordo Cabron sasustó, sí, sasustó, e dio orden de retirada, mais pocos iban a retirarse perque mais de as cuatro quintas partes de suo exercito de bitxos morieron en o asalto, e estaba claro que había que poner peus en polvorosa.

E entonçes, cuando sestaban retirando, cagados e acoxoinados os putos bitxos, abrieronse as portas do Castelo e mas de mil casteleiros, Caballeros, Escuderos, Senescales, homes darmas e mamporreros ficieron una salida e matxacaron aos bitxos que fugían, e a brava Cipriana, ben afeitada, estaba entre quienes salieron, e Cipriana fostió a moitos bitxos, e reventoles suos ovos e suos cuerníbulos, e cada veç que matxacaba a uno gritaba “¡por Don Ferran!”, e hasta Don Ruben da Calva Blonda admiraba a brava Cipriana, e descia “qué bona vasalha pera tan bon senhor” … E discen que Cipriana mató a cuarenta bitxos, e digo cuarenta perque en pasando de cuarenta Cipriana no sabía contar mais …

E a derrota dos bitxos foe histórica, e yo, como cronista, he de fixar•ha en palabras, e Don Elfriedo de Amalric e suos homes foeron os héroes do país entero, e os Castelos que entoavia no habían sido tomados, sacaron forças de flaqueça en oyendo nostra fazanha, e tutos os ninhos querían ser como Don Elfriedo, e como Don Ferran, e como Don Ruben, e como e Conde Racogonius, e como e Señor de Manderley, e como os demás héroes do Castelo, e as ninhas, anque no todas querían ser como a brava Cipriana porque era moito fea e bruta, sí querían ser tan valientes comella, e as que no querían lluitar querían ser como mi Gausfreda o como a Signora Bellucci, quera a dama de O Mio Caballero … e questaban moito buenas as dos …

E discen que a brava Cipriana, depois da batalha, buscó con ahínco a Don Ferran do Yelmo Tieso, suponemos para qué, pero según contaron•me, Don Ferran escaqueó•se de tal encontro amoroso e martxose a escape a organiçar as defensas dotros castelos sobrevivientes, deixando a Cipriana desconsolada, anque de regalo deixola sua colecçao completa de tixas de colores e, tambén, sua melhor navaixa dafeitar, pera que Cipriana podiese afeitarse con apetxusques de primera.

Mais habíamos ganado una batalha, no a guerra. O Gordo Cabron volvió a Txina, e allí o jozgaron, acausa da gran derrota en a Batalha do Día de San Eustasio, e o condenaron a morte, e asaron•lo frito a parrilla os Maximos Xerifaltes da Bitxeria Verde, per haber perdido tantos bitxos e hasta tres morciagalos. E estuvo ben feito, por cabron.

E mentras esperábamos a siguiente oleada de bitxos, os nostros alquimistas, sanadores, curanderos, físicos, químicos e maestros en o noble arte de sanar se afanaban en buscar o medio dacabar para sempre con os malditos bitxos, cabianse extendido por todo o mundo cognoscido. Mais en todo o mundo cognoscido habia castelos bravos e valientes, con homes darmas bragados -e tambén mulheres como a brava Cipriana-, que plantaban cara aos bitxos, como Nos, e todos unidos, fostiaremos e acabaremos con o ultimo bitxo verde hasta quencontremos o arma definitiva.

Xuntos o conseguiremos. Honor e Gloria.

  • Algunos estudiosos han querido ver en este hecho el origen de las fallas valencianas.

AQUÍ SE ACABA EL MANUSCRITO. NO SABEMOS SI HAY MÁS, PORQUE NO SABEMOS NI CUANTO DURÓ LA GUERRA CONTRA LOS BICHOS VERDES, NI COMO ACABÓ. EL TIEMPO DIRÁ SI APARECEN NUEVOS MANUSCRITOS O NO. MIENTRAS TANTO, BUENO ES RECORDAR ALGUNAS PALABRAS DE LA ARENGA DEL DIA DE SAN AGAPITO: “Lutxaremos aquí, lutxaremos allá, lutxaremos aos mares e aos ríos, lutxaremos con força e moitas ganas, defensaremos o nostro Castelo, cual sea o coste. Lutxaremos as platjas, lutxaremos aos praos, lutxaremos aos campos e as murallas, lutxaremos eas colinas; ¡NUNCA NOS RINDIREMOS!”.

28 Me gusta

:clap: :clap: … grande Agustín … :grin:

4 Me gusta

Ostras, esto junto es ya un libro cortito, gracias Agustín y Rafa por recipilarlo

4 Me gusta

Increíble , tenemos mucha suerte de poder leer las aventuras del Caballero Elfriedo de Amalric .
Muchas gracias @racogon y @Amalric

4 Me gusta

Juas.
Grande, pero grande, grande :joy: :ok_hand: :wave:

3 Me gusta

Qué bueno! y entré en el hilo de casualidad…

3 Me gusta

Una auténtica genialidad!!
Mi enhorabuena por su maestría literaria caballero @Amalric

3 Me gusta

Grandes crónicas Maese @Amalric y gracias Rafa @racogon por la recopilación :ok_hand:t3:

7 Me gusta

Ese Agustín !!
Una delicia compañero @Amalric .
Un saludo !!

3 Me gusta

:rofl::rofl::rofl::rofl::ok_hand::clap::clap::clap::clap:

2 Me gusta

Grande @Amalric, y sus cronicas. Me han hecho reir, algo muy importante en estos tiempos.

Y gracias Rafa @racogon por recopilarlo.

Muerte al bitxo verde!

:rooster:

7 Me gusta

Chicos, muchas gracias … pero mucho mejor me lo pasé yo escribiéndolo … :sweat_smile:. Un poco de humor para contrarrestar tanta desgracia junta … Muchas gracias, Rafa, por el esfuerzo recopilatorio. Pero a los que hay que aplaudir es a los médicos, enfermeros, sanitarios, bomberos, empleadas de supermercados y tiendas abiertas, policías, guardias civiles y gentes diversas que han permitido que esto siguiera adelante, más lento si se quiere pero adelante.

Y desde aquí, vaya mi recuerdo para tantas personas que han visto sus vidas truncadas y a tantos familiares desolados por sus pérdidas.

12 Me gusta

Te pido disculpas por no haberlo publicado antes, pero el tiempo libre es ahora mismo un lujo del que apenas dispongo.

7 Me gusta

¿Disculpas? ¡Gracias es lo que tengo que darte! Un abrazo, amigo.

7 Me gusta

Bravo bravisimo!!! Todos de pie y aplaudiendo.:clap:

2 Me gusta

Que bién otra toma del glorioso libro!!! mil grácias camaradas!!! lo leeré dosificándolo “pa que dure”!!!

1 me gusta

Muy bueno!! Enhorabuena a ambos.

1 me gusta