Las aventuras del Bachiller Micer Alcuino de Astorga

PRIMER TOMO

A continuación vamos a mostrar un documento que va a marcar un antes y un después en la historia del afeitado y que llega a nosotros gracias al compañero @Amalric. Señores, deleítense con lo que viene a continuación.

Se trata de un manuscrito hallado en un baúl sito en un sótano de un antiguo edificio okupado a punto de demolición, que, sin duda, va a arrojar luz sobre la historia del afeitado, de los jabones de afeitar e incluso de Europa. Se trata de un incunable en piel de carnero firmado por el bachiller Micer Alcuino de Astorga, en el que cuenta los avatares del caballero al que servía, el noble Don Elfriedo de Amalric, en la expedición que éste realizó por encargo del duque Don Carlos de Oporto, llamado “O Lampinho”, quien, al parecer, fue el primer noble ibérico obsesionado por afeitar sus barbas cada día con diferentes jabones, brochas y utensilios varios -de ahí el interés para este Foro-. El manuscrito está escrito en una curiosa variante galaico-portuguesa del román paladino, que no se ajusta a los patrones lingüísticos conocidos. Durante toda la semana publicaré los capítulos dedicados al afeitado del caballero, de indudable interés histórico, literario, filológico y lingüístico.

I.- De cómo o caballero Amalric vióse envolucrado en expedición por suelos de Europa.

E ha de glosar quien escribe a ventura do mío caballero don Elfriedo de Amalric, que en hallándose en o ducado do Porto, en Portugal, aonde o duque, o moito honorable don Carlos O Lampinho, ponía grande e grave énfasis en cortar suas barbas, encargóle éste a o caballero traerle unos sapones y aperos de barbear de los reinos próximos.

O caballero, que esa manhana había afeitado suas barbas usando un sapone de a corte anomenado “Portus Cale” -o nome quanto menos lógico en tratándose de Portugal-, e usando un pincel de barbear del país feito por un tal Micer Gomes e una cuchilla de forxas tedescas chamadas de o Molino, moito afilada, pois o herrero pasóla por yunque 41 veces, púsose moito contento por o encargo ducal, apuso frescura en facie con licor fisno de sierpe y, tras mandarme tomar crónica de todo o acontexido, pusímonos en camino hacia o reino vecino de Espanha, no sin que antes o caballero visitara a noble Donha Rosaurinha da Braga, folgando ambos para tomar forças o caballero para o duro camino (e en verdad moitas forças tomaron folgando, e tantas que en nouve meises ella prenhó e fizo un hijo, pero eisa es otra historia …).

E entramos en a Espanha …”

“II. De cómo o caballero Amalric fizo contasto e mercaderías con varios facedores artesanos de Espanha”.

Foimos a cerca da vila de Toledo, pois o caballero tenía referença dun artesano de raro nome, pos era Micer Droida, o algo así, que facía pinceles do barbeo e quería mercar uno para o suo duque Carlos O Lampinho, e Micer Droida, que además de facer pinceles era carretero, fizo un fermoso pincel e tanto gustó ao caballero que lo mercó para sí e eran os melhores pinceles de barbear que había visto en a sua vida.

En chegando a vila condal do Barcino, o caballero Amalric supo que en ella vivía una dama que facía sapones do barbeo de moito bon olor e inquirió a unos vianantes sobre ella. E fue a casa de a Dama da Luna, tal era su nome, e a misma mostróle moitos e olorosos sapones de barbeo, y anque o caballero dudaba sobre cual escoixer, finalmente tomó un sapone de naranxa, que olía moito bien, e con una cuchilla negra que había mercado cerca de Toledo a unos forxadores de nome Micer Sefus y Micer Gustabo, el caballero afeitose, e quedó muy bien e satisfeito, e mercó a Dama da Luna mais sapones de barbear e de limpiar, e os dos quedaron moito contentos, él porque había mercado sapones para o duque y ella porque había vendido moitos sapones, e visto que o mio caballero no era un goarro sino un fijosdalgo limpio y ordenado…

Mais notando que necesitaba calmar os rigores de o barbeado, e dixeron a o caballero de otro facedor de sapones de a vila condal do Barcino, también de raro nome pois era cognoscido por “Home do Sapone”, e foi ao suo saponificio, e “Home” vendiole un ungüento para depois de barbeo tras invocar a diosa “Gea”, y o caballero púsoselo e de tan contento que quedó mercóle a “Home” nouve sapones de barbear distintos e todos de moito bon olor, e también moitos ungüentos para depois de barbeo.

E nos fuimos a França …”

“III. De cómo o caballero Amalric perdiose en o bosque de a França”.

En chegando a vila de Grasse, en a comarca de a França que chaman Occitania, perque falan la lingua d’Oc, do facían ungüentos, perfumes e moitas cosas de bon olor, o caballero encontróse a otro caballero, de nome don Fadric de Tournedò, con quien mantenía cuitas, por cosas de jogo e mulheres. E os dos se retaron a ver qui ha tenia mais larga -a espada, digo- e justaron. E don Fadric fue matado, no sin que don Elfriedo foese ferido en o brazo diestro, quera con el que cogía o pincel de barbear, e eso foe mala cosa pois afeitarse foe mais difícil.

E en o bosque circa o rio Loira, ferido y maltrecho o caballero, nos perdimos, e cayó a noite, e todo estaba oscuro. Mas por voluntad divina chegamos a vila de Candre, en o mismo centro do bosque, e una bona e piadosa mulher curo as feridas de o caballero. E a mulher llevónos a casa deo suo padre, de nome don Martín. E don Martín fíxate casualitatem que facía también sapones, moito bonos para barbear. E o caballero Amalric, curado de as suas feridas, afeitose con un pincel -que allí chaman blaró- de a França anomenado Piçon, o algo asi, moito soave, e gustó moito de o sapone de don Martín, da vila de Candre. E mercó moitos para o Duque. E depois de barbearse, pusose o caballero ungüentos e perfumes de Occitania, e olía moito bien, tanto que a mulher fízole una visita en su aposento por la noite, do supongo que o caballero contóla suas venturas …

E al día siguiente, cargados de sapones e ungüentos, e sanos e salvos, nos dirigimos a Italia …”

“IV. De cómo o caballero Amalric intervino en a algarada da vila da Florencia”

En chegando a vila da Florencia, que os florentinos anomenan Firenze, hete aquí que había moitos saponificios, e todos suos mastros querían vender·hos a o caballero don Elfriedo, pois este tenia moitos doblones para mercar os sapones que vendían. E había moitos mercaderes: uno de a vila de Varese que vendia un sapone de felce aromatica, otro de a vila de Firenze dito Mastro Martelli que vendia sapones di rasoio di molti colori, otro que descia ser de la familia Cella de Milano, otro da vila de Roma que vendia un sapone que chamaba Nua Avia e era de color rossa -el sapone, no el mercader-, otro anomenado don Vito Virgilio Valobra do Genoa que tenia sapones olorosos, otro quera de Perugia anomenado Mastro Livi e quera un facedor de rasoios de mano libera, o sia, navaixas … E hubo algarada entre ellos, pos todos querían venderle ao caballero Amalric, e chamábanse entre ellos palabros gruesos, e salió alguna faca también, e algunos facieron a cruz y a raya. E se organiçó una moito fiera batalha campal entre os mercaderes…

O mio caballero no decidíase por un sapone concreto, en que acercóse una dama que dixo ser da familia Bellucci, morena e de moito bon ver, e convenció a o caballero pa que mercase o sapone Nua Avia, e invitó a o caballero a barbearse en pro domo sua, e así fizo o caballero, comprobando que o sapone olía moito bien. E a signora Bellucci diole a don Elfriedo un pincel de barbear de pura setola, e quedó moito contento o caballero. E depois don Elfriedo díxome que foise yo a mercar más sapones Nua Avia, que os había de moitos colores, e él quedose en casa de a dama signora Bellucci, e -creo yo- debieron folgar moitas horas, porque don Elfriedo esa noche durmióse moito agotado e cansado, de tanto que a signora gustaba de folgar … (sigue la crónica de lo que aconteció esa noche entre el caballero y la dama, según le relató aquél, pero Alcuino es muy explícito en su relato, y como lo relatado tiene poco que ver con el afeitado y mucho con la satisfacción de bajas pasiones, lo hemos suprimido).

E a o dia siguiente partimos para Austria o caballero, moito felice e satisfeito, y yo…”

“V. De cómo o caballero Amalric justó con tres lansquenetes austriacos”.

E chegamos a Austria, país de gente mal encarada, cuya fala no entendía ni Aquel cuyo nome no hemos de tomar en vano. E fuimos a vila de Wien o Vienna en cristiano, e allí don Elfriedo trató de entenderse con os vianantes, pero no pudo, por mais que o intentase. E como todos eran moito barbados, no sabía qué facer. E vio un home bien vestido, a caballo, e bien afeitado, e trató de averiguar do podía mercar sapone de barbear. O caballero, de nome Rudulfo, cognoscía a fala italiana, e por o mismo supimos que en sua vila, de nome Esjberg, había un saponificio. E allá fuimos prestos. Mais en camino tres soldados lansquenetes salieron a quite, e con mucha sorna e mala baba, inquirieron qué chevábamos de valor, e yo mostreles os sapones que chevábamos en nostras bolsas, mais ellos querían os doblones, e dixeron que no querían sapones, de goarros que eran. E cuenta nos dimos que además de soldados lansquenetes eran ladrones. Mais o mio Caballero Amalric descabalgó, e sacando sua espada, justó con os tres malandrines, mató a uno, cortó a napia a otro e a tercero, vencido y postrado, afeitóle con a cuchilla de o Molino de 41 pases, a pelo, sin sapone, ni ungüentos, e o malandrín marchó con a facie roja e salpicando sangue, chorando como niño de teta.

E don Elfriedo llegó a Esjberg e comprose un sapone blando de a fruita que anomenaban pomelo, e se afeitó, e gustóle. E como era un país do a cerveza abundaba e era moito bona, pues o caballero Amalric, bien afeitado, e yo, pusímonos ciegos de cerveza, e de tan borratxos que estábamos, quedemos dormidos cual Morfeo en a taberna, do unas mulheres de mala vida nos furtaron os doblones que nos quedaban. E eso fue gran traxedia per a nos. Ao menos as malas pecoras nos deixaron os sapones y demás útiles de barbear …

Ao día siguiente recogimos de a posada nuestra carga de sapones y cosas e, sin doblones pero bien afeitados, nos foimos a Germania …"

“VI. De cómo o caballero Amalric no pudo mercar pinceles de barbear germanos e adeimas metiose en grave lio de faldas”

En Germania vimos que facían unos bonitos pinceles de barbear, pero no teníamos doblones, pos habían sido furtados por as rameras de a taberna de Austria, mal rayo as parta. Un tal Micer Theater ofreciósnos suos pinceles, e a baba caía da boca de o caballero de bonitos queran, mas no había doblones y como decía Micer Theater, “no doblones, no pinceles”. E había un artesano de origen caledonio, anomenado algo así como MacShave e también tenía pinceles, e moito bonitos e con pelo de teixón, pero nos no teníamos doblones. En a vila do Brandenburgo a sorte sonriósnos, pos una rica dama, de edad ya, viexuna, fea, empolovada e entrada en carnes, prendióse de o mio Caballero, e este, moito a suo pesar, folgó con ella, pobre don Elfriedo, e ella cubriólo de doblones.

Con esos doblones un mercader brandenburgués dixonos que iba a facer tabula rasa e dar a nos suo sapone para probar·ho, e era moito bono, e olía bien, e mercamos moitos. E depois foimos a la forxa de as cuchillas de o Molino, que por algo son tedescas, e compramos una más soave que a de 41 pases, que depois de afeitar a pelo ao malandrín lansquenete había quedado mellada. Mas en lugar de mercar os pinceles a micer Theater o a micer MacShave, en resulta que o caballero gastó moitos doblones en mulheres de vida alegre, e folgando, bebiendo cerveza e comiendo saltxichas, volaron casi todos. Mais yo, prudens prudentis, había mercado un pincel de barbear en a forxa de o Molino, e menos mal que cha teníamos un pincel germano para o duque don Carlos …

E en Germania paisamoslo moito bien, e vimos a os joglares tañendo músicas moito ruidosas, e aullando, e a xeinte estaba moito contenta, saltando e gritando, e nos pois ficimos lo propio …

Yo, que facía crónica de todo, fice lista de os sapones y enseres que teníamos para o Duque, e que eran ya moitos: sapones Portus Cale, de a Dama Luna, de Home do Sapone, de don Martin de Candre, de Nua Avia de Roma, de la vila de Esjberg de Austria e Tabula Rasa de Germania. E otras cosas como tres pinceles e una cuchilla de Micer Droida, ungüentos de Home do Sapone, una cuchilla de Micer Sefus y Micer Gustabo, un rasoio de mano libera, o sia, una navaixa, de Micer Mastro Livi, cuchillas de O Molino e moitas mais cosas …

Con todo, e aprovechando un baixel da Liga Hanseatica, o Caballero e yo, bien afeitados, nos embarcamos para un país chamado Denamarca o algo así, e nunca habíamos llegado tan lejos ni o Caballero, ni yo …"

VII. De cómo o caballero Amalric deixó Denamarca e embarcóse, bien afeitado, hacia una isola leixana”

Chegamos a Denamarca, uno dos países dos vikingos, fieros ellos, y barbados, pero ya colonizados e civilizados e ya no eran homes buscadores de bronca e saqueadores, que ahora estaban ya cristianizados e eran homes laboradores anque vividores e borratxos e pendencieros e un poco goarros, e as suas mulheres eran todas blondas y de bon ver, e ao caballero Amalric e a mi, os oixos íbansenos tras aquellas mulheres e todo el rato pensábamos en folgar con ellas, mais respeto nos imponían suos varones, que no eran fáciles de enganhar. Con todo, mi señor don Elfriedo hizo amistad con un rubicundo denamarqués de nome Karl Sberg, home educado e bien afeitado, e ambos trasegaron cerveza denamarquesa, moito bona también, como a germana, e ficiéronse bonos amigos. E Karl Sberg tenía a hermana anomenada Helga, blonda ella, e Helga tenía a criada xoven anomenada Inga, también blonda, e las dos de moito bon ver, e o caballero pidió a Karl do afeitarse, e Karl regaló ao caballero un sapone danés moito duro anomenado Matahomes o algo así, e díxole que quien se afeitaba con aquel sapone convertíase en vikingo matador, e don Elfriedo afeitóse con a cuchilla de bronxe que habia mercado a Micer Droida en Espanha, e crexióle moito a força e o vigor, e esa noite a folganza do caballero con Helga oyóse en muchas cuadras a redonda. E también a mia folganza con Inga, que no solo de pitanza y escritura vive o home, pois también necesita muller para o corpo e para o espíritu … (sigue una descripción muy realista de la “folganza” tanto del caballero con Helga como del autor del manuscrito con Inga: por las razones expuestas en el Capítulo IV -alejamiento del tema central de este Foro, que es el afeitado-, la omitiremos …).

Y e dia siguiente Karl Sberg invitónos ao caballero e a mi a embarcarnos hacia una isola chamada Angla Terra, e díxole Karl ao caballero que era terra de moito bonos sapones de barbear, anque fuera terra de homes bravos e de raras costumes, pero bien afeitados, e o caballero, anque tenía o bolsón repleto de sapones, pinceles e otras cosas de barbear, decidió conoixer aquella lejana isola y suos sapones, e allá que nos fuimos os dos, bien afeitados …"

Y aquí termina el manuscrito hallado del bachiller Alcuino de Astorga.

La Real Academia Española de Historia, enterada del descubrimiento del manuscrito, no ha perdido el tiempo y, gracias a una subvención de 2.000 euros del Ministerio de Sanidad, ha comisionado a un grupo de diez expertos, becarios “erasmus” todos ellos, para tratar de localizar más textos de Micer Alcuino en diferentes lugares de España (sótanos de bibliotecas, lucernarios de museos, Palacio Real de Madrid, catedrales de Santiago y La Almudena, centros turísticos como el Parque del Retiro, el Parque de la Ciudadela o La Cañada Real, hipódromos y columbarios). De conocerse nuevos hallazgos, daríamos inmediata noticia a este Foro

SEGUNDO TOMO

Tras una ardua e incesante búsqueda por parte de diez esforzados expertos becarios “erasmus” comisionados por la Real Academia Española de Historia, nos congratulamos en notificar al Foro que la misma ha culminado con éxito, al encontrar uno de ellos -no sin dificultades- el segundo manuscrito incunable del relato del Bachiller Micer Alcuino de Astorga, en el que da cuenta de las andanzas del Caballero hispano Don Elfriedo de Amalric, sobre todo en Inglaterra, en su labor recopilatoria de jabones, brochas y demás útiles de afeitar para su señor, el Duque Don Carlos de Oporto, “O Lampinho”, primer gran coleccionista de tales elementos de que da cuenta la Historia.

El segundo tomo del manuscrito fue hallado en los sótanos de una Audiencia Provincial, en la Sala de Piezas de Convicción, y terminó allí entre los efectos aprehendidos en una diligencia judicial de entrada y registro en una casa de lenocinio en la que se había producido un robo de prendas íntimas a una de las trabajadoras del establecimiento por parte de un predicador anabaptista inglés, al parecer de Suffolk, al que se ocupó el manuscrito, junto con las prendas íntimas de la señorita, en el rutinario cacheo tras su detención. Tras un hábil interrogatorio por parte de los Agentes del orden, el predicador confesó que lo había sustraído -el incunable, no las prendas íntimas- de la biblioteca de la catedral de Durham, en la que el manuscrito se empleaba para equilibrar una silla gestatoria que al parecer estaba “coja”… Tras el oportuno expurgo judicial, y por cortesía del Ilustrísimo Sr. Presidente de la susodicha Audiencia, el incunable fue enviado a la Real Academia de Historia, donde quince Académicos lo están estudiando, en tanto en cuanto aporta nuevos datos de singular trascendencia. Una copia facsímil del manuscrito del Bachiller ha llegado a nuestras manos, amablemente cedida por la Excma. Sra. Directora de la Real Academia de Historia, cuyo sobrino segundo es asiduo seguidor de este Foro.

“VIII. De cómo o caballero Amalric capeó a gran galerna en sua singladura a la Angla Terra”

Pois hete aquí que a singladura a Angla Terra no foi pacífica, ya que en o estreito denamarqués que anomenan Skager Rak, sorprendio ao nostro baixel una moito tremenda tormenta, e as olas parescian montanyas, e yo estaba moito mareado e potando a diestra e siniestra e os marineros parescian asustados de a gran galerna que pillamos. Pero O Mio Caballero ahí estaba, de pie a proa, cual mascarón, sin miedo ni temor de Dios, con os pies fixos en cubierta e aprofitando el momento para afeitarse, perque, descía, “si Neptuno deixea que acudamos a sua vera, acudamos ben afeitados…”. E os marineros miraban con oixos meravillados a O Mio Caballero, e descian que os caballeros hispanos eran tutos ben bragados e con un par.

E como a galerna nos desvió de a nostra singladura, chegamos a un país que chaman Norvegia, también de xente queran fijos de vikingos. E fascía moito frío. E O Mio Caballero, con ajuda de Karl Sberg, o primero que fiszo fue enquirir por sapones de barbear, e un paisano ben barbado dixonos que ahí no había, pero que eas cercanas islas Fitjar había un saponificio, e allá que fuimos. E as islas, encontramos o saponificio, do había moitos sapones destraños nomes, e O Mio Caballero se afeitó con uno dellos e gustóle, e mercó varios. E depois Karl Sberg chevónos a una taberna do nos pusimos ciegos de cerveza e ahítos dun pez anomenado salomon, questaba moito rico. Y O Mio Caballero fízose amigo de un caballero vikingo rubicundo y bragado, mas no barbado, perque afeitábase, e don Elfriedo pusose moito contento, mas aun cuando o caballero norvegio, que chamábase Franks, obsequióle con un bonito pincel de barbear y un sapone de barbeo chamado “Brutal Bra”, supongo que perque quien o usaba facíase moito bruto, moito bragado e moito presto as artes do folgar.

E ao día siguiente, calma cha a mar salada, con a nostra carga de sapones, doblones y salomones, nos embarcamos rumbo a la Angla Terra …

“IX. De cómo o caballero Amalric chegó a Angla Terra e diose cuenta de as raras costumes de suos pobladores”

Depois do tres xornadas de singladura, nascuales O Mio Caballero afeitóse con el sapone norvegio “Brutal Bra” e uno dos pinceles de barbeo mercados en Portugal a Micer Gomes, e pusóse moito bruto e con moitas ganas de folgar, mais en baixel no había mulheres, arribamos as costas da Angla Terra, a un sitio anomenado Kent. E Karl Sberg presentonos ao amico suo anomenado Micer Smith, que falaba a angla lingua e a fala da Hispania e tambén de Portugal, e foi bona cosa perque així pudimos falar con os anglesos. E vimos cosas raras, perque os anglesos a todo iban a contrapelo. Os carros en os caminos iban por a sinistra, e tomaban yerbas de beber con aigua calda, e as mulheres eran moito feas e non salíanos de dentro ganas de folgar con ellas, de cardos borriqueros queran. Pero as tabernas eran bonas e bonitas, e vendían moitas clases de cervezas e uno podía caer borratxo si descuidabase, e eso era peligroso perque as rameras anglesas das tabernas, anque feas, gustaban moito de os doblones axenos, como en Austria, mal rayo as parta …

Ao porto topamos con un baixel de Portugal, e mera tu casualitatem que o suo capitán era amigo de O Mio Caballero, e don Elfriedo diole nostro moito e pesado grande saco de sapones e demás aperos de barbear para o Duque don Carlos O Lampinho, e o capitán diole a O Mio Caballero mais doblones do parte do Duque per a mercar mais sapones e pinceles e aperos en Angla Terra, e foi gran cosa, perque nos quitamos grande carga dencima, sobre todo yo.

O Mio Caballero enquirió por sapones e otros aperos de barbear, e Micer Smith dixole que eso tenia que mercar•ho en a gran vila de Londonium, do estaban os meillores saponificios, e también os meillores facedores de esencias e ungüentos ben olorosos, pero que rasoios do mano libera o sia navaixas, era mellor mercar•hos en otra vila anomenada Sefild. Pero como O Mio Caballero no se había afeitado, perque os trastos y aperos de barbear se os había chevado o capitán portugués, enquirio do afeitarse, e Micer Smith chevolo a una casa en a vila de Canterbury, do había una catedral, anomenada “barberchop” -a casa, no a catedral-, do afeitaban, eso sí, pagando. E O Mio Caballero pagó y foi afeitado por home “barbero” con un olio da barba feito por un anglés anomenado Micer Simson e un rasoio feito por otro anglés chamado Micer Eduin Jager. Aperos que O Mio Caballero mercó cuando o barbero finiquitó o afeite, e dixole o bon home sitios en Londonium per a mercar sapones, pinceles e rasoios, e tambén sitios en Londonium per a folgar en paz e armonía con mulheres no rateras, anque feas.

E allá que nos fuimos, ben afeitados, con Micer Smith, a quien O Mio Caballero enseñó a afeitarse per a su contento, e diximos adiós a o amigo Karl Sberg, que dionos, para o viaxe a Londonium, dos barriles de a sua cerveza denamarquesa, que no chegaron allá perque as bebimos entre os tres nada mais salir do condado de Kent, e grande cogorxa nos pillamos …

“X. De cómo o caballero Amalric descovrió a grande vila de Londonium e fixo conoscimento do arte do saponificio britano”

Londonium era a vila moito grande. E con moitos anglesos, todos falando en a angla lingua. Smith chevónos a una posada, do O Mio Caballero e yo mercamos a estancia, e a posadera, fea como o dia sin pan, dixonos que per a mercar sapones de barbeo o mellor era ir a una rua anomenada San James en a angla fala. E allá que fuimos. E había moitos mercaderes, como en Florencia, pero estos eran serios y ordenados, e limpios e afeitados. E eran amables, anque miraban os doblones con oixos codiciosos. O Mio Caballero no facía mas que oler os sapones, de o bien que olían, e mercó sapones a un tal micer Trufit y a su primo micer Gil, y a un tal micer Gofredo Trompeta. E a un saponero que no fascia mas que descir que “i suo tailor era rich” y que vivía en la rua Bond, numero 7, con liçença per a afeitar. E había mercaderes que vendían pinceles de barbeo moito soaves, de teixón, uno dellos el tal micer Simson, el facedor de olios, pero don Elfriedo no mercóle ninguno perque valían moitos doblones. O Mio Caballero mercó sapones a un tal micer Harris, quera además curandero perque curaba, e nos dixo que a Angla Terra era un sitio moito bono per a mercar cosas de barbeo si teníamos doblones. E así era. E como no se había afeitado, afeitámonos todos con un olio de micer Trufit y micer Gil, un sapone mercado a un tal micer Carson, que era apotequero, ques como allí chaman a los que curan con yerbas, y un rasoio anomenado beter beter, o sia, millor millor en a anglesa fala, o eso dixonos o mercader …

En eso estábamos que vieron nos una cuadrilla de ganapanes, que en fixándose en os doblones que portábamos pretendieron tomar•hos prestados, mas a fuerça, queran bellacos, e sacaron as facas. Pero O Mio Caballero, solo ante os cuatro, dixo•nos que os pusiéramos tras él, e sacando sua espada fízoles frente. E os malandrines e que vieron o larga quera -a espada, digo- se asustaron e salieron corriendo, faciéndose caca encima, de miedo, e todos os reímos de o cobardes queran …

E esa noite, en a taberna do blanco ciervo, do cantaban gritando unos bardos cuyo xefe i cantor resultó ser hermano de micer Eduin Jager, nos pusimos ciegos de cerveza e de una cosa que chaman ginevra, e o bon tabernero nos tuvo que chevar a posada de borratxos que estábamos … E O Mio Caballero, moito encogorxado, descia que quería folgar e que volía una donna, mas yo, que cuidaba por mio don Elfriedo, dixele que meillor dormir, que as mulheres allí eran feas e dentonas … Ao menos esa noite as malas pecoras no nos robaron os doblones …

“XI. De cómo o caballero Amalric topóse con a Iglesia Catolica, Apostolica e Romana en forma de abate rijoso”

Ao dia siguiente os pusimos en camino a Sefild, do íbamos a mercar rasoios do mano libera o sia navaixas, e hete aquí que un abate da Santa Madre Iglesia, gordo e sonroxado, viéndose protexido por O Mio Caballero, dixo de ir con nos, pois tambén iba a Sefild e tenia miedo dos bandidos, e don Elfriedo tomole como protegé. En o camino, micer Smith dixonos de visitar dos o tres lupanares, mais O Mio Caballero, moito digno, dixole que iba con nos “o home de Iglesia”, e que un lupanar no era sitio para o home santo. Mais o abate dixonos que as paupérrimas rameras eran como a Magdalena, e que había que honrar·has e santificar·has, e que os lupanares que Smith deixia eran moito limpios e pulquerrimus, e as mulheres txarlatanas e complacientes, e menos feas quen Londonium, perque eran blondas, e que allí había moita bona cerveza e millor ginevra… E O Mio Caballero enterneciose moito viendo a boa persona quera o abate, e como facía boas obras con as pobres mulheres. E foimos a uno desos lupanares, anomenado “A Casta Susana”, e vimos, no sin sorpresa, que o abate era moito ben cognoscido e ben recibido, perque, ao parecer, era asiduo visitante dei lugar, e todas as mulheres querían que o abate, ao que anomenaban “trespiernas”, vete tu a saber per qué, as bendixera e pasara con ellas as estancias do folgar, e o abate chevose a cuatro mulheres a un cubículo, e gran xolgorio que oímos dentro, do gran folganza y bebercio había … O Mio Caballero y micer Smith miraron·se e dixeron eso de “alla donde fueres faz lo que vieres”, e facieron o propio con sendas mulheres, mais yo me quedé sin mulher, per que o abate as tenia todas consigo de fogoso, xuerguista e bebedor quera…

Mentras tanto, con moitas ganas de folgar e sin nada que facer, deixidí afeitarme con un sapone de los de micer Trufit y su primo Gil, e un pincel que mercamos en Londonium feito por un mercader de a hispana Valentia con mercata allí, ao que anomenaban “ars longa vita brevis” -ao pincel, no ao mercader-, e depois pusime un ungüento perfumado de Londonium mercado en a rua San James, e tan ben olía que dos de as mulheres deixaron ao abate e salieron, e me olieron, e me chevaron a ua otra estancia, e este cronista, pese a queran mas ben feas anque blondas, deixó ben alto o pendon de Hispania en terras anglesas … (como es costumbre en sus escritos, micer Alcuino añade una demasiado explícita descripción de cómo dejó bien alto el pendón hispano en Inglaterra, con sus dos acompañantes, que desde luego también debían de ser unos buenos pendones, a juzgar por lo que relata el Bachiller; pero esto es un foro serio de afeitado, así que lo omitimos, en tanto en cuanto podría no interesar a nuestros lectores…).

E ao día siguiente en Sefild, relaxados, reconfortados, ben afeitados e ben folgados, diximos adiós ao abate, que cuando finiquitó su labor dispensó moitas bendixiones as bonas mulheres, e mercamos diez rasoios do mano libera, o sia navaixas, ben afiladas e cortantes per ao Duque Carlos O Lampinho, e a nostra bolsa de aperos iba pesando cada vez mais …

“XII. De cómo o caballero Amalric perdiose en os bosques do Angla Terra e fizo novos amigos”

O Mio Caballero, micer Smith e yo mercamos caballos en Sefild e nos pusimos en camino a un reino que había ao norte da Angla Terra, anomenado Caledonia, que algunos chamaban Escotia e otros Alba, do nos dixeron había moito bonos sapones de barbear. Pero como había que travesar grandes bosques e os caminos nos volvían locos, perque todo o hacían os anglesos al revés, os perdimos en o gran bosque, que ya o picaro abate folgador habianos dicho quera perilloso perque había moitos bandidos e ladrones e xente de mal vivir. Mais O Mio Caballero no tenía miedo de nada, e ahí que nos metimos os tres, micer Smith, don Elfriedo e yo.

O bosque era moito espeso, e vimos corzos e xabalíes, mais micer Smith dixonos que no eran cazables perque allí solo podía cazar o rey da Angla Terra e sus vasallos. Mais O Mio Caballero fizo butifarra a eso, dixo que tenia fame e sacó su ballesta, presto a cobrarse un corzo próximo. De pronto os vimos rodeados por un hatajo de malandrines, sucios, barbados e goarros, todos ben armados. E micer Smith dixo, con bon tino, que debían ser bandidos. O Mio Caballero, viendo queran vente contra uno, pidió parlamento, e un bandido quera más alto e que no tenia pinta de goarro, acercose. O Mio Caballero, viendo quera home ben afeitado, dixole quienes éramos e cuál era a nostra misión para o Duque do Porto, e que teníamos doblones, pero pocos, perque estaban destinados a mercar sapones de barbear en Caledonia. O xefe dos bandidos, perque era lo quera, echó una vista a nostra bolsa de aperos, e vio quera certo que todo eran sapones e cosas de barbear, e rió con suos malandrines, e dixo que eso no era botín, pois suos homes no se afeitaban, perque eran goarros e barbados, pero que él había sido en tempos pasados Caballero e conservaba as bonas costumes dos caballeros fijosdalgo. O xefe presentose, e se anomenaba micer Robin, e dixo que ellos sólo asaltaban angleses ricos, gordos e codiciosos, no forasteros limpios, educados e ben afeitados, como nosotros, e nos invitaron a comer ao suo campamento, e O Mio Caballero enseño a Micer Robin a millorar a técnica do bon afeitado, e como usar de un sapone de barbeo -tomó O Mio Caballero uno mercato en Kent-, e un rasoio de Sefild -mostró·le O Mio señor como usar·ho per a apurar a fondo- , e un pincel de barbear -don Elfriedo sacó suo pincel favorito feito por Micer Droida de Hispania-, e ungüentos -da rua San James de Londonium- para depois quedar soave y presto per a folganza con mulheres, e Micer Robin pusose moito contento, e esa noite bebimos, comimos e folgamos con mulheres bandoleiras, que no eran bellas e virxinales, pero que nos deixaron agotados de fieras queran, sobre tuto la que a mí tocóme en suerte, que me fizo facerlo doce veixes …

E ao dia siguiente, Micer Robin e sus bandidos nos chevaron hasta a mesma fronteira de Caledonia o Escotia o como se chamara, e nos dixeron que no nos fóramos de allí sin beber aqua de vita, un bebedizo quera cosa moito bona, e os homes de Robin asentieron gozosos babeando… E, anque ladrones, eran grandes homes micer Robin y os suyos, perque o que robaban as gordos anglesos ricos o regalaban a os pobres campesinos. E depois do gran abraixo, O Mio Caballero regaló a micer Robin una de as suas espadas de forxa toledana e, o millor obsequio, suo pincel de barbear feito por micer Droida da Hispania, moito bonito e precioso, e micer Robin regaló a don Elfriedo un arco e suas fletxas e uos pinceles de barbear mais rusticos feitos con cuerno de ciervo e pelo dos meillores teixones do bosque, queran soaves e fisnos cual teta de novicia … E seguimos o nostro camino …

“XIII. De cómo o caballero Amalric chegó a Caledonia e pusose ciego de aqua de vita”

Caledonia, o Escotia, o Alba, era una terra aun mas rara que Angla Terra. Moitos homes e mulheres tenían o pelo roxo, e pecas, e a piel moito palida, o que no era raro perque allí chovía moito. Pero o mais gracioso era que os homes chevaban faldas, e baixo as faldas no chevaban nada, mais que o culo, o rabo e os coixones … E O Mio Caballero e yo os reimos moito …

A una vila anomenada Edinbro, mercamos una estancia a posada, e micer Smith inquirió por saponificios e barberchops. O posadero indicónos algunos, e tambén tabernas, e a cerveza era allí moito bona, pero sobre tuto foimos a descovrir a aqua de vita, que en fala caledonia se anomena güisqui … O mater Dei, que bendito brebaixe … O Mio Caballero, micer Smith e yo trincamos as copas, ua tras otra, e a cogorxa que os mercamos os deixó sin cognoscencia e palabra por mais de dos días … Os caledonios reianse moito, pero eran homes honrados e honestos, e ben bragados, anque no chevaran nada bajo as faldas, e no nos birlaron ni un doblon. E os despertamos al oir os mugidos das vacas, mais no eran vacas, queran os caledonios soplando as estrañas trompetas bolsonas, que anomenaban “pipas”, e al oírlas nos entraron moitas ganas de ponernos a fostiar e buscar pelea, pero no o ficimos, perque eramos xente de bien … E micer Smith dixonos que os caledonios, cuando iban a broncas, sobre tuto con os angleses, chevaban os pipeiros a primera fila soplando sin parar, pos así ellos estaban mas puestos a fostiar ao enemigo e a fe mía que o fostiaban…

Dos días sin afeitar ficieron luenga barba as nostras caras, e o primero que ficimos O Mio Caballero, micer Smith e yo foi afeitarnos con mi pincel de barbear de Micer Gomes, un rasoio do Micer Droida, e un sapone mercado a un caledonio que vivía a isla de Arran, e depois pusimonos ungüentos e perfumes do rúa San James, de Londonium. E quedamos novos e ben dispuestos…

E vimos en Edinbro un extraño jogo, con un cuero en forma de melón, e os participantes se cascaban, e facianse grandes feridas, e dabanse un golpe tras otro, e chevaban o melón tras uos palos … E depois do jogo, anque se habían fostiado de o lindo, e quien no sangraba por a napia tenia algún oixo morado o faltabale algún diente, no sin mia sorpresa, tutos facianse bonos amigos e iban juntos a taberna, e se bebían barriles enteros de güisqui e cerveza, e nosotros tambén, perque nos dixeron que fóramos con ellos, e otra vez terminamos borratxos, cantando e potando, e todo terminó en o mayor lupanar do Edinbro, do O Mio Caballero bregó con dos peilirroxas e yo con una, e a folganza oyóse en moitas millas a redonda … (nuevamente Alcuino nos relata el frenesí amoroso, tanto el propio como el del caballero, con detalles libidinosos que nada tienen que ver con el afeitado …).

E estando en Edinbro comimos, bebimos, reímos e folgamos e moito ben que nos o pasamos, eso sí, ben afeitados…

“XIV. De cómo o caballero Amalric embarcose a terras ignotas”

Tras dos días de xolgorio, cogorxa e folganza, O Mio Caballero, micer Smith e yo os diriximos ao Norte, e chegamos a un grande lago, do decían vivía un mostruo, e O Mio Caballero buscóle para trencar sua cabeza e facer gesta, mais no o vimos por ningún lado. A noite chegamos ao castelo, quera de o xefe dun Clan, quera el nome de as familias guerreras caledonias, e todos os homes iban con faldas de cuadros e con nada baixo ellas, e nos reímos moito otra vez, e o xefe dixonos quera o Clan Forbes, e mera tu casualitatem, en ese castelo o Clan facia sapones de barbear, e moito bonos, e o xefe obsequió a O Mio Caballero con un sapone blando de olor a limonero e don Elfriedo gustó en grado sumo dese sapone. E todos nos afeitamos, e foi o mellor afeitado de a mia vita. O xefe Forbes invitonos a cenar, e dionos o grande yantar, e depois bebimos aqua de vita osia güisqui, mas no nos encogorxamos, queramos huéspedes do castelo e dignos homes hispanos, seriosos e fijosdalgo. E per a nostro viaxe, o xefe Forbes obsequionos con sapones de limonero, de lavanda e de moitos otros bonos olores, e con un perfume per a depois de afeitar que se anomenaba ‘o orgullo do león’, per que o león era o signo de Escotia, en su escudo da armas. E tambén dionos, cosa bona, diez toneles con aqua de vita, ‘per a ir faciendo boca e napia’, dixo o gran xefe …

Ao dia siguiente pusimos camino a puerto de a vila de Turso, e allá, en a taberna, topamos con un paisano hispano, de Galecia por mais senhas, quera capitán dun baixel e que estaba algo tocado. O Mio Caballero inquiriole de chevarnos a Portugal, e o paisano galego dixonos que os llevaría, pero que antes tenia que singlar a Oeste, do estaba seguro que había islas habitadas. O Mio Caballero observole que a Oeste era do estaba o fin do mundo, e que caeríamos ao averno, pero o paisano hispano dixo que no, que eso era matraca e mentira, e que navegando a Oeste pescando, vio islas, e que vio en ellas moitos homes lampinhos e sin ropaixes en pequenhos baixeles de troncos. O Mio Caballero, con bon tino, dixome que si os homes eran lampinhos, sería perque se afeitaban, e si se afeitaban, sería perque tendrían bonos sapones e pinceles de barbear, o sia, que teníamos que ver•ho con os nostros oixos e mercar suos sapones e pinceles, e yo apunté a más a más que si as mulheres iban sin ropaixes, o sia, desnudas, pos teníamos que ver•ho tambén, e O Mio Caballero dixome quesa era en verdad bona razón. Micer Smith dixo que no venía, que solo pensar•ho faciase caca encima de moito miedo de caer ao averno, e que era o momento de deixir adiós, que en a fala anglesa es gudbai. E un grande abraixo nos dimos os tres …

E así, O Mio Caballero e yo, con nostra carga de aqua de vita, sapones, pinceles de barbeo e aperos varios mercados en a Angla Terra e Caledonia, ben afeitados, embarcamos en o baixel deo paisano hispano e singlamos hacia Oeste, do se pone o sol …

Aquí termina el segundo volumen de la crónica del Bachiller Alcuino de Astorga, que, como es de imaginar, ha excitado en grado sumo a nuestros historiadores, pues, de la crónica del Bachiller, podría desprenderse que el descubrimiento de América no sería tanto atribuible a Cristóbal Colón como al Caballero Amalric y al extraño “paisano hispano de Galecia” director de la expedición. Afortunadamente, entre hispanos, queda la historia. Dos etimologistas de la Real Academia de Historia han hallado analogías semánticas entre “Americ” y “Amalric” y al parecer han llegado a las manos con un par de filólogos italianos, que sostienen que el nombre del continente trae causa de Americo Vespucio, contienda que ha motivado una protesta formal de la Embajada italiana ante el Excmo. Sr. Ministro de Economía y Deportes… El documento del Bachiller parece sugerir que el caballero Amalric pudo haber llegado a América antes que Colón, y eso ha hecho urgente para la Real Academia la localización del tercer incunable del Bachiller, caso de que éste lo escribiera.

En cualquier caso, una legión de becarios, con muchas ganas y muy escasas dietas de manutención y alojamiento, está ya buscando nuevos manuscritos del Bachiller Alcuino en los lugares más insospechados.

Agradeciendo a la Excma. Sra. Directora de la Real Academia de Historia la cesión gratuita a este Foro de copias de los manuscritos del Bachiller, en aras de ampliar los conocimientos sobre Historia del Afeitado de nuestros foreros, daremos cuenta de sus pesquisas en cuanto tengamos noticia.

TERCER TOMO

Con gran satisfacción, hemos de comunicar al Foro que, por una de esas casualidades que depara la vida, ha sido hallado el tercer manuscrito incunable del relato del Bachiller Micer Alcuino de Astorga, en el que da cuenta de las andanzas del Caballero hispano Don Elfriedo de Amalric, en su labor recopilatoria de jabones, brochas y demás útiles de afeitar para su señor, el Duque Don Carlos de Oporto, “O Lampinho”, primer gran coleccionista de tales elementos de que da cuenta la Historia.
Sabido era que la Real Academia de Historia mostró gran interés por este singular relato, y, apoyada económicamente por el Ministerio de Economía y Deportes, con una suculenta subvención de 1.000 euros, mandó a una legión de becarios -y becarias- a la búsqueda de tan codiciado manuscrito. No vamos a relatar aquí las vicisitudes atravesadas por todos ellos -y ellas-. Baste mencionar que uno de esos becarios, ex seminarista, y de visita cultural en Los Angeles, California, acudió a una conferencia-clinic que tenía lugar en el número 10236 de la calle Charing Cross de Holmby Hills, edificio conocido como “La Mansión”, y allí trabó amistad con la Sra. Hefner, viuda del señor de la casa, fallecido recientemente. La misma mostró al seminarista varias de las atracciones culturales de la Mansión, así como, en su condición de guías conocedoras del idioma, a algunas empleadas que trabajaban en dicho edificio, que, con gran tesón y entre todas, mostraron al becario las virtudes tanto del lugar como de ellas mismas. Durante la visita, y debajo de una cama, aparecieron varios legajos pertenecientes al difunto, y entre varios ejemplares encuadernados de la revista cultural editada en la mentada Mansión -uno de ellos dedicado al difunto por el mismísimo Presidente de los Estados Unidos Excmo. Sr. Mr. Donald Trump-, el becario descubrió un extraño manuscrito que aparecía firmado por un tal “Albino de Astorga”, o eso le pareció a él. Tras vestirse -según confesó- e indicar a las señoritas que amablemente le mostraban las virtudes del lugar -y de ellas mismas- que le llevaran a la biblioteca del difunto -a lo que ellas en un principio se mostraron renuentes dado que al parecer se lo estaban pasando muy bien pues él también les enseñaba sus propias artes-, el estudioso becario comprobó que podía tratarse del ya legendario tercer volumen de la crónica del Bachiller Alcuino de Astorga, como así era. La azarosa búsqueda por fin había finalizado.
Contamos con una copia facsímil del manuscrito, amablemente cedida al Foro por la Excma. Sra. Directora de la Real Academia de Historia. Por su interés la transcribimos y lo reproduciremos a lo largo de la semana… no sin recomendar a los neófitos la lectura de los otros dos manuscritos, recopilados diligentemente en otro hilo de este Foro por la secretaria del Ilmo. Sr. Ayudante de Contenidos Don Rafael Racogonius.

“XV. De a estraña singladura de o caballero Amalric por a mar salada”

Habiamos singlado una semana e yo estaba moito asustado, per que miedo había do caer por do mar acaba ao fondo deo averno. Mas O Mio Caballero nada de miedo tenia, per que -descia- él iba ben servido de sapones de barbeo, pinceles de barbear e rasoios di mano libera, “e con exo e un barril de aqua de vita, hemos suficiente per a divertir•nos”. Mais yo subia a cofa do palo maior, per a ver si divisaba o fin do mundo.
Os marineros do baixel cansaronse de no ver terra, e inquirieron ao capitan, pero este dixoles que aun faltaba, e que xogaran a naipes, a tute o brisca, per a matar ao tempo, mais ellos preferian xogar ao solitario. Ao capitan, que dixo•nos anomenarse Don Suso de Colunga, e era do Mondoñedo, dixonos que a mar salada era grande, pero que en as islas veriamos homes lampinhos e ben afeitados e mulheres desnudas, per a satisfizir as nosas ganas de folganza. A os marineros, que os homes foran lampinhos importabales una higa, pero pensar as mulheres desnudas facia brillar os oixos e ponia duras otras cosas.
E como habia poca aigua dolçe, O Mio Caballero dixo de afeitarnos con aigua do mar, e asi ficimos, anque os sapones tardaban moito tempo en facer espuma. Pero sic semper O Mio Caballero e yo íbamos ben afeitados, no como os goarros marineros, queran barbudos e cotxinos. O Mio Caballero afeitabase con un sapone dos paisos vikingos e o pincel que mercó o Caballero a Mastro Pandolfo en Firenze de pelo da caballo negro cenizo, e a cuchilla mercada a Londonium ao filho de barbero Wilkin, e a fe mia que iba ben afeitado.
Hete aquí que depois duna semana singlando con a mar favorable, o capitan Don Suso contonos que sua vida de navegante e estudioso dos mares iniciose depois de fugir de Mondoñedo, tras una noite da folganza con una moça que resulto ser a filla secreta do Obispo, e fueron pillados in fraganti, e casi pierde Don Suso sua hombría per que os soldados do Obispo casi o cogen. Mais així ganose un gran navegante …
E una mañana soleada, e desde a cofa e ben afeitado, yo mesmo largué o grito esperado por todos … ¡Terra a vista! …

“XVI. De cómo o caballero Amalric llego a terras estrañas e incognitas”

Moito contentos todos estuvimos. Don Suso, por chegar a destino. Os marineros, por ver mulheres desnudas. E o Mio Caballero e yo, per a ver cómo afeitabanse os homes daquellas terras, de tan lampinhos que dexia Don Suso queran.
Ao poco rato de posar pie a terra, aparescieron homes dallá. Mal encarados, baxitos, moito morenos do tomar moito sol, con o taparrabos dúnico ropaixe, e con fletxas, arcos e lanças. E en verdad eran lampinhos, per que ninguno tenia barbas. E no sabíamos parlar con ellos, e o Mio Caballero pusose preocupado, perque no poderían deixirle cómo se afeitaban.
E uno dellos, que debía ser o suo Xefe, mostrose amigable, e tambén Don Suso, que regalole o especulo de su camarote. E e Xefe riose moito ao verse a especulo, e tamben os otros suos homes. E convidaronnos a yantar con ellos, e vimos queran boa xente. E Don Elfriedo, de magno ánimo, regalóle o suo caballo, quera o único caballo que habíamos traído, a o Xefe, questaba moito sorprendido perque, se ve, no habia visto un caballo en su vida.
O Mio Caballero propuso afeitar a un marinero barbudo e goarro, per a ver si os homes das islas fascian o propio. E sacó sua cuchilla mercada en un asilo de monxas da Angla Terra, e un sapone de as islas Fitjar, de Norvegia, e un pincel de barbear que mercó a Barcino, a un curandero que gustaba de barbeo fino, e sentó ao tronco ao marinero Asdrubal do Setubal, de luengas barbas. E con su daga primero tallole a barba, e depois, con a cuchilla, a espuma do sapone e o pincel hispano, deixó a Asdrubal a cara como culo de reçién nascido. E os homes das islas asintieron moito sorprendidos e tocaban a cara de Asdrubal, e descian ‘oh’ meravelhaos …
E entonces o Xefe por gestos dixonos quellos tambén afeitaban, pero dotra manera, e que pera mostrarho a nos, pois iban a afeitar ao prisionero do otro clan enemigo anomenado dos urones, per a que viéramos cómo o fascían. E O Mio Caballero pusose emosionado de ver quiba a aprender novos métodos de barbeo e asintió moito excitado e fragoso por aprender novas técnicas per a lograr o melhor afeitado do mundo …

“XVII. De cómo o caballero Amalric aprendió e moito bruto modo da afeitar das homes das islas”

E traxeron ao prisionero, atadas as manos e os pies, e o Xefe sacó una cuchilla de pedra negra pero que andaba moito afilada, e cogió de os pelos ao prisionero, e con a cuchilla, e moito bestia de o Xefe, en ves de afeitar a barba, que no tenía, afeitole o pelo de a cabeça, mais con moita mala técnica, pos no segaba os pelos, sino que airrancaba de cuaxo tuto o pelo, piel incluida, e o pobre prisionero gretaba e berreaba como os cotxinos en San Martin (no e de Candre), e deixaronle sin pelo e sangrando e con o coco a aire, e medio muerto.
O Mio Caballero dixo ao Xefe que no cognoscian ben e noble arte de barbear, e que sua técnica era moito burra, e que no habia que apreitar tanto, e depois de coxer os suos apareixos de barbear, e pedir un home das islas de voluntario, coxió ua cuchilla do Molino tedesco, o pincel de barbear do Mastro Pandolfo, que no era otro que aquel feito con caballo negro cenizo, e un sapone presto e oloroso, feito con sapone tostado a brasa e feito con çeniça da foguera, regalo de Karl Sberg que ho mercó circa de terras vikingas, e, como era lampinho -e voluntario, no Karl Sberg-, depois de rebaixar con a daga e lungo pelo do home das islas, O Mio Caballero afeitó por os lados de a cabeça ao home, deixandole ua cresta en metá da cabeça moito curiosa, quiba desde o frontis asta a nuca, e parescia un gallo de pelea … E todos os homes das islas gustaron moito a técnica de afeitado de O Mio Caballero e todos quisieron afeitar as suas cabeças da mesma forma, e O Mio Caballero e yo, con ayuda de Don Suso de Colunga e de Asdrubal do Setubal, tuvimos que afeitar as cabeças de todos os homes dese clan, e a fe mia que moito cansados terminamos.
E os homes dieron a O Mio Caballero e a mi, e a Don Suso e a os marineros, un grande convite e yantar, con moita carne asada -depois supimos quera perro, perro caliente- e uas frutas ricas ricas que yo nunca habia visto ni catado. E o Xefe llevonos a unas txozas de pelle grandes, con os xergones per a dormir. E empeçaron a entrar a txoza de dos en dos moitas mulheres quempeçaron a desnudarse … xusto como Don Suso dixonos … e O Xefe dixo queran todas per ao Mio Caballero e per a mi, e habia goapas e feas, pero todas sabían o que habia que facer, e a fe mia que o ficieron, e moitas veçes, e don Elfriedo e yo esa noite dormimos moito, de cansados que as mulheres nos deixaron, e además depois da magna folganza nos dimos un homenaixe con o barril de aqua de vita que nos dieron en Caledonia, que nos ho acabamos enterito e gran cogorça nos pillamos …
E nos diximos que o nostro viaxe començaba moito ben, e que ficimos grande encomienda a os homes das islas enseñandohos a afeitarse ben, e no ao bestia … E dormimos con a conçença tranquila e bon espíritu …

"XVIII. De cómo o caballero Amalric chegó a entenderse con os homes das islas”

Hete aquí que ao dia siguiente vino a nos un home das islas, pero no era baxito, sino alto, e no era moreno sino blondo, e no portaba taparrabos dúnico ropaixe sino xubon e pantalon feito con cuero, e, o mais importante de todo, no era lampinho, sino home de luengas barbas blondas. E vimos que parlaba en a lingua de nostro amico Karl Sberg, e eso era per que este home habia veinido de Norvegia. E dixonos que se anomenaba Elrik Maggar, e que a terra do estábamos no eran islas, sino ua terra incognita do Oeste, e que os homes das islas anomenabanse moicanos, e que Maggar habia chegado en un baixel norvegio a ua isla ao Norte, avistada por os norvegios moitos años antes, anomenada Vinlandia, do fascía moito frio, e que, cuando suo baixel tornose a Norvegia, Maggar habia preferido baixar ao Sur, do fascia mais calor, e que amigaba con os moicanos, e parlaba a sua lingua. E dixonos que os moicanos eran moito brutos, e goarros, e que gustaban de ir a broncas con otro pueblo anomenados urones, e que se fostiaban de o lindo con esos, e que depois de fostiarse, a os prisioneros duno u otro bando os afeitaban de o modo estraño e bruto que habíamos visto, arrascando tuto o pelo da cabeça. E Don Elfriedo dixo quese no era modo de afeitarse …
E Don Suso e O Mio Caballero parlaron con Maggar, e si Don Suso quera grande navegante quería saber de Vinlandia e do quedaba, a Don Elfriedo preocupabale que os moicanos e os urones se afeitaran tan mal, e, como ya habia mostrado a os moicanos cómo afeitar suos pelos da cabeça, propuso visitar a os urones per a explicarles como habían de afeitarse os suos -os pelos da cabeça-, e dispusimos facer ua visita a os urones.
Mentras, Maggar pidió a O Mio Caballero que afeitara sua luenga barba, e Don Elfriedo chamó a capitulo a o Xefe dos moicanos e a estos, quera hora daprender clase de afeitado, e delante dellos afeitó con mutxo arte a Elrik Maggar con a cuchilla de bronce feita por micer Droida de Toledo con a que afeito a Karl Sberg en Norvegia, e con o pincel de barbear de o curandero de Barcino, e con un sapone con e que fizo una bona faena afeiteril, e moito meravilhados quedaron os moicanos, que andaban moito contentos con e novo peinado que O Mio Caballero habiales enseñado -novo peinado anomenado, para as crónicas, “afeitado moicano”-, e parescian todos gallos de pelea con suas crestas de pelo a cabeça e descianse entrellos que parescian mais feroxes e que os urones iban a caquearse enzima al verhos … E Maggar e Don Suso rieron moito, de simples queran aquellos moicanos…
E como Maggar era home listo e bragado, enseñome a parlar a lingua dos moicanos, e tambén a O Mio Caballero, e a Don Suso, e ansí podíamos parlar con ellos, e sobre todo con ellas, que nos traían moitas vituallas de yantar per a que foramos como fieras en a folgança nocturna, e a fe mia que folgaban moito, e a pares … e Don Elfriedo e yo no dabamos a basto …

"XIX. De cómo o caballero Amalric cognosció a Pagafantas”

Don Suso e sus marineros quedaronse con os moicanos (e, sobre tuto, con as moicanas), e o Mio Caballero, e Maggar e yo pusimonos en camino a terra dos urones, e per a que estos no nos tomaran por enemicus, pusimonos a cabeça uas plumas dun estraño pollo daquellos lares, mas grande quel pollo hispano, e que fascia glu glu do canto, e que tamben era moito bono de yantar. E os moicanos nos dieron gran convite, e a carne era moito bona, e preguntamos si era perro, perro caliente, o glu glu, glu glu caliente, pero no, e O Xefe dixonos que era a dadiva graziosa de O mio Caballero, o sia, e caballo, e nos ho comimos (ao caballo, no a Don Elfriedo), e O Xefe dixo quera gran yantar e quera moito xugoso, e quera grande amico dos moicanos (Don Elfriedo, no o caballo). E nos fuimos a ver a os urones, comidos, cagados e ben afeitados …
En que chegando a terra dos urones, vino a nos o suo Xefe, e vio as plumas e vio que no eramos enemicus, e Maggar platicóle, e foimos invitados a sua vila. E nos enteramos que as txozas do vivian anomenabanse tipis. E o Xefe dionos yantar, que tamben era perro caliente e glu glu caliente, e presentonos a sua filha, anomenada Pagafantas. ¡Ay per Deus ex machina! A filha do Xefe era a mulher mais fermosa ao faz da terra -depois da signora Bellucci, claro-; suos neros cabelhos chegaban a do espalda cambia seu nome osia, ao culo; o seu corpo semexaba a guitarra, tuto curvosa; as suas ubres fascian babear; e a luxuria, que es e pecado capital menos capital, ocupó as nosos pensamientos queran moito lascivos; e poisosenos duro eso. E a Pagafantas gustole moito O Mio Caballero, que como, además de alto, goapo e bragado, era un caballero, osequiola con o brotxe de plata que guardaba, regalo de aquella viexuna signora de Brandenburgo y una canica de cristal veneziano de color das taronjas da Valençia, tambén osequio de aquella vecchia signora. E O Mio Caballero corrió a afeitarse per a estar mais fermoso ante a dama Pagafantas. E fizolo con suo pincel de barbear de caballo de Mastro Pandolfo, e con cuchilla mercada en a barberchop anglesa de Micer Giles Slim, de Londonium, e con uo sapone de rosas mais oloroso mercado en nostra estancia austriaca. E quedo en verdad moito ben afeitado, e Pagafantas cariciole a cara, sobando a cara do Caballero quera culito de nene, e goliendo e ungüento per a depois da rasatura, e gustola moito o noble arte do afeitado, pero mais gustola O Mio Noble Caballero.
E Pagafantas hablo, a medio de Maggar, a O Mio Caballero dua chamana, osia, ua maga, que fascia sapones de lavar os cueros con sebo, e dixo a Don Elfriedo que a chamana fasceria sapones de barbear si O Mio Caballero a descía cómo, e Don Elfriedo dixo que de donde sacaría sebo a chamana, e Pagafantas dixole que de patos o de glu glus o de bisontes, quera como anomenaban os urones a uos toros moito grandes que paistaban en aquellas terras incognitas, pero que no se podían torear.
E O Mio Caballero fascinose con Pagafantas, e esa noite Pagafantas visitole en su tipi, e quitose as ropaixes de cuero e quedose en cueros, e … (no nos gusta ejercer la censura, pero, como ya sabemos, Alcuino gustaba mucho de describir los pormenores de los actos que solían suceder a tales prolegómenos, descripciones impropias de un foro de afeitado al que acuden a ilustrarse personas serias, así que los omitiremos, entendiendo, eso sí, por qué este manuscrito se encontraba en “La Mansión” donde fue hallado) …
E yo tamben me divertí moito, pois as mulheres uronas, queran mais goapas que as moicanas, gustaban de folgar de tres en tres, e entraron en mi tipi, e … (otra vez pormenores inadecuados, vaya por Dios …

"XX. De cómo o Mio Caballero justó con urones e osos, fue moito admirado e afeitose con un sapone moito original”

E habia un home uron que gustaba de Pagafantas, e no gustaba que Pagafantas tuviera oixos -e otras cosas- solo per a o Mio Caballero, e era un home alto, e fuerte, e con facie de bruto, de luengos pelos, e yendo a por O Mio Caballero, retole a justar. O Mio Caballero, quera un caballero, dixo que a sua espada era mais larga e poderosa que a daga de uron, e que per a estar iguales, o melhor era justar a puñazo limpio, e o uron, depois de comparar a espada con sua daga, estuvo de acuerdo.
E grande espectáculo formose, e os urones rodearon a os dos contendientes, e gritaban e aplaudían, e comían a cosa anomenada maíz, e bebían ua cerveça que tamben fascian con maíz, e unos iban con e home uron e otros con O Mio Caballero, e tocaban flautas. E empeçó a justa, e Don Elfriedo, depois de esquivar un par de puñazos deo uron con gran xogo de piernas, pegó gran patada en os coixones ao uron, e o uron cayose ao suelo, sin aire, e en ese momento hubo magno griterío, e todos os urones salieron corriendo, no perque O Mio Caballero tumbara ao grande uron, sino perque o grande oso aparesció, e era enorme, e fue diretto ao uron caído en suelo, per a comerseho, mas Don Elfriedo, con un par, pusose en medio, con a sua espada, e cuando oso foi a abraixar a O Caballero, per a zamparseho, O Mio Grande e Bragado e Valiente Caballero, con dos coixones, atravesó ao oso con a sua espada, e matolo, e os urones anomenaron a Don Elfriedo como Don Elfriedo e Osado, e grandes parabenes recibió. E o uron caído a suelo levantose e dio as gracias a Don Elfriedo, e foi su mais leal servidor -depois de mí- todo e tempo questuvimos con ellos. E O Mio Caballero beneficiose a Pagafantas cuanto quiso …
Ao dia siguiente, Pagafantas nos presento a chamana Tor-Oka, a maga que fascia sapones, e o Mio Caballero dixola como tenia que fascer sapones de barbeo, que A Dama da Luna e “L’Home do Sapone” habiale enseñado a fascer, e Tor-Oka fizo sapones de barbeo con sebo de pato, e Don Elfriedo afeitose con o sapone de pato, e moito bono era. E Tor-Oka diole un pincel de barbeo feito con pelo de un bitxo anomenado castor, e era moito duro e rascoso, e O Caballero no gustó, e elesgio uo de suos pinceles, mercado a Hispania, a Micer Droida, de pelo de teixon, moito fisno. E uso cuchilla d’oro e azabatxe de Micer Eduino Jager da Londinium, moito bonita per a que Pagafantas a viera.
E Pagafantas, en viendo que Don Elfriedo luscia o afeitado lustroso, llevoseho a tipi, e dixome a mi que sua amiga Trencahomes mestaba esperando a sua tipi, presta a … eso, e yo no a fice esperar ni un minuto, e Trencahomes era moito goapa e moito fiera folgando, e diome ua semilla azulona que dixo pondriame a cosa moito dura e … (otra vez Alcuino nos describe lo que hizo con Trencahomes; algunos pasajes están hasta subrayados por el dueño de “La Mansión”, incluso con alguna acotación libidinosa … mejor no reproducirlos para no escandalizar a nuestros lectores del Foro, que sabemos son muy sensibles a esas cosas …).
E dos días depois, diximos adiós a os urones, depois da afeitar as suas cabeças como a os moicanos, pero deixandoles coleta per a distinguirhos dellos, e tambén diximos adiós a Pagafantas e a Trencahomes, que habiannos deixado agotados, e volvimos con Don Suso de Colunga e os marineros e os moicanos, perque ya, cargados de sapones de sebo de pato y de sebo de glu glu y de sebo de bisonte feitos por Tor-Oka, teníamos que retornar a Hispania e Portugal, per a cumplir con O Señor Duque, que ya moito viaxados, comidos, bebidos e folgados estabamos …

Culmina la singladura …

“XXI. De cómo o caballero Amalric fue rescibido ao tornar a O Porto e grande sorpresa tuvo”

En chegando a terra dos moicanos, vimos a Don Suso moito excitado, e con moito frenesí, e dixo•nos que os moicanos habianles regalado moitas caixas llenas dun polvo dorado, que resultó ser oro, e todos os marineros andaban daquí pallá, cambiando oro per vituallas, canicas e txutxerias. E o Xefe moicano moito contento estaba de tener tantos amigos …
E con o baixel pleno d’oro, e os marineros contentos e con provisiones de aigua e perro caliente e glu glu caliente, per a nova singladura de regreso, embarcamos rumbo ao Este, do naixe o sol. E como os ventos foron favorables, en dos semanas chegamos a Lisboa, do o Rei do Portugal recibionos con parabenes, moito contento perque cobrose o magno impuesto sobre a carga d’oro que chevaban Don Suso e os marineros, no tan contentos. Pero a Don Elfriedo e a mi, cuando vieron os prebostes do fisco que solo cargábamos sapones de barbear, no ficieron ni caso, pos eran barbados e goarros, e no se afeitaban.
E depois duos días de descanso e folganza, nos fuimos a la vila do Porto O Mio Caballero e yo, ben afeitados -con sapone que fascia bona faena a cuero da facie, con pincel de barbeo feito por o curandero do Barcino e con rasoio de seis filos e por supuesto que nos ficimos afeitado con o filo mais filoso, queramos homes bragados-, e foimos rescibidos por O Duque Don Carlos, mais, oh destino crudelis, foemos sorprendidos, perque O Duque ya no era “O Lampinho”, sino que habiase deixado luenga -pero cuitada- barba, por culpa dua Dama que no gustaba de omes lampinhos, e que dixole ao Duque que o se deixaba barba e aprendía a dançar con moita gracia e donosura, o no faceria folganza con O Duque, e as mulheres son as que mandan, como sabe cualquer home doquiera que viva …
E O Duque regaló a O Mio Caballero todos os sapones que Don Elfriedo había mercado per a él en totas suas espediziones e singladuras, sapones queran mais de un millar, e as cuchillas, e os rasoios de mano libera, e os pinceles de barbeo, e os ungüentos, e O Mio Caballero, con ese osequio, tenia per a afeitarse tota sua vida, e as de suos filhos, e as de suos netos, e biznetos, e tataranetos … E no cobró recompensa de O Duque, mas que os útiles do barbeo que O Duque no quiso, o sia, todos. E Don Elfriedo pidió a O Duque por su recompensa, e O Duque dixole “moito obrigado”, e ya está. E moito cabriado, e mosqueado, pero ben afeitado, O Mio Caballero decidió deixar de ser Caballero venturoso, singlador e espedizionario, e asentarse, e irse a vivir a Italia, do esperabaho a signora Bellucci e do eran bonos cognoscedores do arte de afeitado…
E O Mio Caballero vivio feliç e contento a Roma, comiendo, bebiendo, folgando con a signora Belluci e afeitándose tutos días con a sua gigantesca colecçao de sapones e otros útiles de barbeo. E dixen de O Mio Osado Caballero Don Elfriedo de Amalric que as timbas de naipes que se xogaban en Roma, ao Castillo de Santangelo, que él presidía (as timbas, no o Castillo), incluían a o mesmísimo Papa como xogador, que casi sempre perdía, e moitos cardenales, e nobles … e depois ibanse tutti xuntos da farra e folganza -O Mio Caballero non era semper fidelis, barruntome- por os tugurios romanos …
E yo, Alcuino de Astorga, Bachiller ilustrado, escribo, e sigo afeitándome dia a dia con as magnas técnicas aprendidas de O Mio Caballero. E no he sabido nada mas de Don Suso de Colunga, salvo que tuvo problemas con o fisco de Portugal, e cambiose o nome e o apellido, e creo que esta en Hispania, do dixen que planea volver a terra dos moicanos, e esta parlando con os reyes de Hispania per a organizar o viaxe, e dixen questá un poco txalado perque dixe que a Terra es redonda, fixate qué burro, e dixen que ya ha mercado tres baixeles per a fer otra singladura a Oeste …

Aquí termina el tercer volumen del manuscrito del Bachiller Micer Alcuino de Astorga, que, como se puede imaginar, ha revolucionado la Historia tal y como la conocíamos hasta ahora.
Según los eruditos de la Real Academia de Historia, el manuscrito confirma lo que ya era sabido: que los vikingos descubrieron América (Vinlandia, la actual Terranova), pero nos muestra cómo antes de que lo hiciera Don Cristóbal Colón, estuvieron en América Don Suso de Colunga, cuya identidad real ha excitado en grado sumo a los historiadores, sus marineros y por supuesto nuestros personajes protagonistas.
Del Bachiller Alcuino de Astorga, a través de la “Cronica Helmantica Universitas Mundi”, sabemos que intentó optar al puesto de Rector Magnifico de la Universidad de Salamanca, pero no lo consiguió, al vetarlo el Arzobispo de León, dicen que por un extraño enredo en el que intervinieron varias novicias de un convento cercano y el Bachiller, acontecido en la Biblioteca Magna de la Universidad. El “Malleolus Maleficarum” consta que fue transcrito del latín al roman paladino por un tal “Alquino el de Astorga”, al menos la copia XVIII que obra en la Biblioteca del Vaticano. Y en el “Ars Magna et Ultima” de Raimundo Lulio hay una nota a pie de página que nos sitúa a un tal “Alkwin Stork y a su fiel esposa Inga” en Dinamarca, pero no sabemos si se trata del Bachiller, aunque los insignes historiadores daneses Doctores Flemming Povlsen y Elkjaer Larsen aseguran que sí lo es …
Lo cierto es que la crónica completa del Bachiller nos da muchas pistas a los amantes de los foros de afeitado, pues nos muestra cómo a lo largo de la historia ha ido evolucionando la fabricación de navajas barberas, cuchillas, jabones, brochas y demás artilugios para rasurar las barbas y otros pelos.
Hemos de dar las gracias a la Excma. Sra. Directora de la Real Academia de Historia, a la viuda Mrs. Crystal Hefner -por la donación del tercer volumen del manuscrito-, a los Ministerios del Gobierno por sus generosas subvenciones, a los becarios y becarias que han viajado por el mundo en busca del manuscrito perdido, y, por supuesto, a todos los amantes de la historia y del afeitado que han mostrado interés por la singular expedición y singladura del Caballero Don Elfriedo de Amalric y su escudero, escriba y amanuense Micer Alcuino de Astorga, por España, por Europa, por la Gran Bretaña y, allende los mares, por América.
Y, como no, a todos los foreros que con la lectura de esta crónica han ampliado sus conocimientos.
Dios guarde a todos, bien afeitados. Honor y Gloria (con Cortes incluidos). Todo sea por la cultura.

35 Me gusta

¡Magistral! Compañero @Amalric

2 Me gusta

Pa que luego digan que en los foros no hay cultura, no que va!!!

1 me gusta

Lo he ido siguiendo en los afeitados de @Amalric, gracias de nuevo por esta lectura
Y gracias Rafa por compilarlo todo en un mismo post

3 Me gusta

Simplemente genial.

2 Me gusta

Solo una cosa @Amalric, en cuanto se halle la continuación de la historia no dejes de enseñarnosla, será interesante seguir las aventuras por Angla Terra

1 me gusta

Gracias compañeros. A raíz del hallazgo, me mantengo en contacto con la Real Academia de Historia. Si los becarios comisionados encuentran algo, me darán cuenta, sabedores los Académicos de la importancia que tiene el Manuscrito para la historia del afeitado … Pero muy dura es la labor de los arqueólogos de la Historia … :eye::hourglass_flowing_sand::mag:

3 Me gusta

Meus parabens, mis felicidades, para el Bachiller Micer Alcuino de Astorga y su caballero Don Elfriedo de Alamaric, por esta magnifica crónica de sus andanzas en búsqueda de jabones, brochas y utensilios varios del afeitado.
Me queda la duda de lo que ha pasado en Angla Terra, espero que no se hallan quedado sin “folgos” (sin aliento) para poder seguir buscando productos de afeitado y folgando.

4 Me gusta

Muchas gracias a los dos,por compartir y por recopilar,me parece interesantísimo y pena que no aparezcan más cosas de estas

2 Me gusta

Me he divertido mucho leyendo tan singular aventura. Cuando entraba en el foro iba buscando por el afeitado del día sus andanzas. Enhorabuena al autor y gracias por recopilarlos todos juntos para que quien no lo haya hecho ya los pueda disfrutar.

1 me gusta

En espera estoy a que llegue a la pérfida albion…Una forma muy entretenida y original de poner los afeitados del día, enhorabuena por los hallazgos y a ver si encuentran los restantes manuscritos…

Saludos.

1 me gusta

¡Ya era hora de que surgiera un compendio de las gestas de Don Elfriedo de Amalric! Si algún día se editan las crónicas en papel, aunque sea en formato facsímil, háganmelo saber.

1 me gusta

!Maravilloso! Muy interesante el documento y su valor histórico. Gran trabajo y muchas gracias por el aporte, no todos los días se ve un documento como este :slight_smile:

2 Me gusta

Me dicen de la Real Academia de Historia que se ha descubierto algo que va a dinamitar los cimientos de la Historia, no sólo del afeitado sino de la Historia en general … ¿Qué será? :thinking:

2 Me gusta

Será que don Elfriedo pasa a unas islas herejes y conoce el jabón de un tal Mitchell, somete a los herejes con su acero español, y organiza folganzas con mozas muy rubias y muy locas.

1 me gusta

Chi lo sa … De momento estoy en tratos con la Excma. Sra. Directora de la Real Academia de la Historia, pero lo único que me ha dicho es que lo descubierto va a cambiar radicalmente algunos hechos de singular importancia para la Humanidad … Habrá que esperar …

4 Me gusta

Ah, pero entonces no es coña. Intrigado me dejas…

1 me gusta

Que intriga :slight_smile:

1 me gusta

Bien, bien…

Que alguien ponga el gif ese del fumador con 78 cigarros y 25 cafés